Concertgebouwseizoen 22-23: deze 3 wil ik niet missen!

Voor deze nieuwe creatie verlegt Anne Teresa De Keersmaeker de focus van haar verkenning van de relatie tussen muziek en dans opnieuw naar de popmuziek. Met haar eenvoudige vorm, sterke melodieën en catchy lyrics weet pop elke dag veel mensen te raken. Pop brengt ons in beweging en creëert verbinding. Zowel door het plezier dat zingen en dansen teweegbrengt, als door de alledaagse, maar tegelijkertijd bijna universele, menselijke ervaringen die erin worden verwoord. Deze creatie zet niet alleen aan tot dans, maar toont ook de noodzaak van verhalen en muziek waarin we ons kunnen herkennen.

Wanneer lichamen samen ademen, samen bewegen, samen marcheren of protesteren, kan er een poëtische of zelfs erotische kracht ontstaan, die tot collectieve actie leidt. Die ervaring wil Sickle in Holding Present laten zien. Doorheen een weefsel van bestaande en nieuw geschreven composities bouwt een groep van acht performers, musici en dansers, langzaam en bewust op naar het moment waarop individuen een kritieke massa worden. Dankzij een aantal bestaande en speciaal ontworpen instrumenten mondt de finale uit in een puur moment van samen zijn.

Er wordt stroboscopisch licht gebruikt tijdens de voorstelling.

In FUTUR PROCHE bouwt de Belgische topchoreograaf Jan Martens met vijftien dansers van Opera Ballet Vlaanderen, twee kinderen en klaveciniste Goska Isphording aan een voorstelling over de nakende toekomst. Na twee eerdere succesproducties vindt Martens opnieuw inspiratie in verrassend, hedendaags repertoire voor het eeuwenoude klavecimbel. Met deze muzikale brug tussen toen en nu zoekt hij naar lichtende alternatieven voor alomtegenwoordige, duistere toekomstbeelden.

Triptych toont een donkere wereld waaruit de personages onmogelijk kunnen ontsnappen. De enige uitweg uit dit labyrint is de virtuoze danstaal waarvoor het gezelschap bekend staat. Verwacht je aan acrobatie, suspense en zwarte humor. In dit debuut op ons grote podium is het surrealisme van Peeping Tom spectaculair! Triptych: The missing door, The lost room and The hidden floor bundelt drie korte stukken die Peeping Tom tussen 2013 en 2017 maakte met Nederlands Dans Theater.

Fabula is de eerste samenwerking van het ECCE met Unusual Symptoms, het gezelschap van Theater Bremen, de Belgische band Zwerm en drummer Karen Willems. Zeven dansers en vijf muzikanten verkennen in een polyfonie van stemmen tegenstrijdige emoties tegenover de huidige toestand in de wereld. Woede en wanhoop, vreugde en lust komen samen in een choreografie van krachtige klanken en beelden, schommelend tussen rockconcert en opera. Het door prog-rock en psychedelia beïnvloede geluid op Zwerms huidige album Great Expectations gaat in dialoog met figuren uit de Griekse mythologie en teksten van de Italiaanse schrijver Cesare Pavese. Claire Croizé contrasteert alles met de individuele bewegingstaal van de dansers.

DISQUIET onderzoekt verstoring en dystopie als inherente elementen van hardcoretechno-subgenres zoals gabber, hardstyle, jungle en drum-’n-bass. Typisch voor hardcoretechno zijn de intensieve bas en drum, de snelle beat (minimaal 160 bpm) en een verstoring van de flow. DISQUIET focust op die sonische uitbarstingen, pauzes en verstoringen en onderzoekt hoe die een lichaam kunnen stimuleren. Hardcore dansen wordt voorgesteld als een mogelijke breuk met structuur en een zoektocht naar een elders dat onrustig is.

t u m u l u s is een oneindige processie van dertien zingende en dansende lichamen die als één collectief lichaam bewegen. Uitgangspunt is de droom om muziek en dans samen te brengen in een allesomvattend kunstwerk. Tumuli waren ooit begraafplaatsen onder een heuvel, tegelijk mausoleum en landschap. Op een dergelijke grafheuvel klimmen en bewegen de dansers-zangers. Ze putten uit Frans-Vlaamse, Italiaanse, Engelse en Duitse vocale muziek van de renaissance tot de jaren 1970.

Video's

In een landschap van bloemen, metalen tegels en water zien we hoe choreografe Kat Válastur verschillende vrouwelijke archetypes belichaamt. Met de hulp van de geesten van vrouwen uit heden en verleden die onderdrukt, gemarginaliseerd, misbruikt, verbrand of onthoofd werden, transformeert ze de ruimte in een huis van magische kracht, geladen met vrouwelijke transcendentie. Een unieke multimediale beleving!

— een coproductie van December Dance (Concertgebouw Brugge & Cultuurcentrum Brugge)

Trajal Harrell broedt al jaren op het idee om een ‘vogue-choreografie’ te maken op de muziek van pianofenomeen Keith Jarrett: een ingeving die een meesterzet blijkt te zijn! Naast Jarretts The Köln Concert, een van de meest succesvolle pianosolo-opnames aller tijden, kiest Harrell nummers van de Canadese singer-songerwriter Joni Mitchell voor zijn eerste samenwerking met het dansgezelschap van het Zürichse Schauspielhaus. The Köln Concert is teder, kwetsbaar en dansant, een post-coronavoorstelling die na de fysieke afstand inzet op nabijheid. 

Naar de zee staren en je blik verliezen in de golven. miramar, de nieuwe creatie van choreograaf Christian Rizzo nodigt je uit om je onder te dompelen en je te laten meewiegen. In een op- en neergaande beweging, net als eb en vloed, vloeien solo en groepssequenties voor elf dansers steeds in elkaar over. Rizzo – in 2017 nog curator van December Dance – tast samen met zijn ploeg het geheugen en de (gemeenschappelijke) horizon af in deze dansante, poëtische voorstelling.

Deze eerste grote zaalproductie betekende voor Jan Martens ook meteen de ultieme internationale doorbraak. De Vlaamse choreograaf verzamelt een zeventienkoppig, atypisch gezelschap. De dansers tussen 17 en 70 jaar verbeelden samen de kracht die schuilt in het ‘uit de pas lopen’. Het is een horizontale oefening in elkaar de nodige ruimte geven, weg van het eigen gelijk – kortom een choreografische, meeslepende ode aan de burgerlijke ongehoorzaamheid.

Voor THIS IS NOT « an act of love & resistance » neemt de Spaanse choreografe Aina Alegre lucht als onderwerp: lucht als materie én als verbindend middel tussen je lichaam en de buitenwereld. Ze gaat voort op haar eerdere elan rond bodypercussie en musical en toont hoe lichamen optreden als kanalen van lucht, adem en beweging. De volledig vrouwelijke cast zoekt naar de verbinding tussen lichaam, ritme, stem en muziek – uiteraard uitsluitend op blaasinstrumenten: trompet, trombone en saxofoon.

— een coproductie van December Dance (Concertgebouw Brugge & Cultuurcentrum Brugge)

Uitzinnig voetenwerk fungeert als de opzwepende motor van C A R C A S S, de nieuwe creatie van de Portugese Marco da Silva Ferreira. Een dozijn dansers vertrekt vanuit het erfgoed van de Europese volksdansen en koppelt die aan het fysieke vocabulaire van hedendaagse urban dansstijlen zoals house, het Angolese kuduro, hardstyle .... In een wit fluorescerend decor ontpoppen de dansers zich tot een onconventioneel corps de ballet. Visueel vuurwerk voor deze opener van December Dance 22!

— een coproductie van December Dance (Concertgebouw Brugge & Cultuurcentrum Brugge)

Hoe komt een dansvoorstelling tot stand? Hoe brengt een choreograaf haar of zijn visie over op de dansers, en hoe maken die zich een voorstelling eigen? In deze unieke documentaire kom je het te weten. Visuele kunstenaars Jurgen Persijn en Ana Torfs zaten in 1992 in het spoor van Rosas en Anne Teresa De Keersmaeker, en capteerden het repetitieproces van Mozart / Concert Arias in aanloop naar de première op het Festival d’Avignon. Het resultaat is een hoogst origineel video-essay, een zeldzaam inzicht in het creatieproces van een dansvoorstelling.

Dertig jaar na de creatie van Mozart / Concert Arias op het Festival van Avignon verbluffen de dansers van Opera Ballet Vlaanderen ons opnieuw in een zinnenprikkelende choreografie van Anne Teresa De Keersmaeker. Liefdesverklaringen en krachtmetingen tussen geliefden alterneren op hoogst virtuoze wijze in steeds nieuwe allianties tussen zang en dans. De aria’s die Mozart als zelfstandige concertwerken schreef, fungeren daarbij als mini-opera's die alle gradaties van de liefde tonen, van koket en wulps tot hulpeloos en wrang.

Voor SONOMA omarmt de populaire en iconische Spaanse choreograaf Marcos Morau de kunst- en cultuurgeschiedenis van zijn land: van religieuze processies tot Picasso en Buñuel. De titel verwijst niet toevallig naar het Griekse soma of lichaam en het Latijnse sonum of geluid. Het werk overspoelt je als een golf van virtuoze lichamen, perfect gechoreografeerd, in een razend tempo en doordrongen van een waanzinnige energie. SONOMA brengt traditie en moderniteit samen in een ballet voor de 21e eeuw.

Het Brugse dansseizoen opent met The Jungle Book. Akram Khan, die als kind zelf de rol van het jongetje uit de jungle danste, creëert zijn eigen nieuwe versie van Mowgli. Centraal staat de onderlinge verbondenheid tussen mens, dier en natuur. Khan geeft een tiental dansers en hun stemmen en lichamen vrij spel op een verder volledig digitale set. Jocelyn Pook, die eerder de soundscape verzorgde van bekende films zoals Kubricks Eyes Wide Shut, tekent voor de muziek.