Hector Berlioz hoort zonder twijfel bij de meest originele en innovatieve musici uit zijn tijd: met zijn Symphonie fantastique ontpopte hij zich tot pionier van de programmamuziek, gaf hij een nieuwe invulling aan het begrip orkestratie, en introduceerde hij het concept van de ‘idée fixe’. Onder meer dankzij dit terugkerend muzikaal motief, dat de geliefde uit het verhaal een stem geeft, werd zijn Symphonie fantastique een van de meest dramatische en spannendste uit de negentiende eeuw.
De volledige naam van het werk was oorspronkelijk Épisode de la vie d’un artiste, symphonie fantastique en cinq parties. Met zijn eigen onbeantwoorde liefde voor een aantrekkelijke actrice als pijnlijke inspiratiebron, creëerde Berlioz een intens persoonlijk orkestwerk over een gevoelige jonge kunstenaar die wordt afgewezen door zijn droomvrouw. Een fatale dosis opium moet een einde maken aan zijn hartzeer, maar de drugs nemen de jonge man mee op een reis doorheen hallucinante dromen – en laten hem uiteindelijk geloven dat hij zijn geliefde heeft vermoord. Berlioz vertelt het verhaal tot in het kleinste detail, en maakt woorden overbodig dankzij zijn magistrale muziek.
Guillaume Connesson – Céléphaïs (2017)
Ottorino Respighi – Adagio con Variatione (Brugge)
Camille Saint-Saëns – Concerto pour violoncelle no 1 en la mineur, op. 33 (Brugge)
Dmitri Shostakovich – Celloconcerto nr. 1 in Es, op. 107 (Flagey)
Hector Berlioz – Symphonie fantastique, op. 14
Guillaume Connesson – Céléphaïs (2017)
Ottorino Respighi – Adagio con Variatione (Brugge)
Camille Saint-Saëns
Stéphane Denève, dirigent
Mischa Maisky, cello