LOVETRAIN2020 Emanuel Gat Dance

LOVETRAIN2020 is een voorstelling waarbij de ontstaanscontext een extra laag geeft aan het gebeuren. Gemaakt in 2020, te midden van de pandemie, kent het stuk zijn première tussen twee lockdowns in. Emanuel Gat beschrijft LOVETRAIN2020 als een eigentijdse musical. En raker kon hij het niet beschrijven. De voorstelling is één groot feest. Voor het toenmalig publiek tijdens de première in oktober 2020 in Montpellier was LOVETRAIN2020 een grote verademing. Tijdens de lockdowns was de wereld om ons heen stil geworden. Discotheken en cafés waren dicht, de winkelstraten en scholen waren leeg, het culturele en sociale leven stond stil. Alles wat tot het dagelijkse leven behoorde en waar we zo gewoon aan waren, was plots weggevallen. Tegen alle verwachtingen in organiseerde Montpellier Danse het festival ten tijde van de pandemie in 2020 met de nodige voorwaarden en restricties uiteraard, met onder meer ook de voorstelling van Gat.

Groepsvirtuositeit

Muziek speelt altijd een bijzondere rol bij Gat. Dat verbaast misschien niet, aangezien hij een opleiding tot dirigent volgde, alvorens hij in aanraking kwam met de hedendaagse dans. Ook bij LOVETRAIN2020 focust hij evenzeer op de beweging als op de muziek. Op basis van die interactie tussen muziek en beweging, groeit de choreografie verder. Daar hebben de dansers een groot aandeel in. Het is namelijk een zeer bewuste keuze om met een vast gezelschap dansers te werken.
Emanuel Gat herhaalt vaak in interviews dat hij houdt van de verrassingen die uitwisselingen tussen mensen teweeg kunnen brengen. Het onthult hoe mensen werken als individu of in groep. Hoe dynamisch die uitwisselingen zijn, ongecontroleerd, verrijkend en onverwacht. Dit is essentieel in de methodiek die Gat hanteert. Binnen een bepaald kader laat hij zijn dansers vaak de vrijheid deze interactie verder te exploreren. Voor hem is dan ook de enige voorwaarde voor zijn dansers: de bereidwilligheid om deel uit te maken van een proces waarbij de performers mee de context van die uitwisseling trachten te begrijpen, maar zeker ook nieuwsgierig zijn naar hoe deze werkt.
De dansers getuigen dat je tijdens een creatieproces bij Gat tegelijkertijd vrijheid ervaart maar mét zijn onontkoombare verantwoordelijkheid. Aangezien iedere danser van de groep hiermee geconfronteerd wordt, communiceren en zoeken ze samen naar de context: lichaamstaal en bewegingen spruiten hieruit spontaan voort. Het gaat niet zomaar om virtuositeit, maar om groepsvirtuositeit.

Lichtvoetig maar verfijnd

De groepsvirtuositeit in LOVETRAIN2020 bestaat uit barokkostuums, opvallende clair-obscurbelichting en verschillende kleurlagen en texturen. De zintuigen worden visueel verzadigd, misschien zelfs overweldigd. Bewegingen gaan sneller, enthousiasme draaft mee op, kleurrijke stoffen zwieren rond, tule en fleece draaien op de energie van beweeglijke lichamen. Het is veel, het is krachtig, het dwingt je aandacht af. Deze vloeiende crescendo zou snel als te veel kunnen aanvoelen. Maar dat doet het niet.
Het geheel zou snel als gratuit of barok kunnen overkomen, maar de verfijning en het denkwerk dat achter de creatie schuilgaat, verhindert dat. De voorstelling schetst een botticceliaans tableau: een oud-heidense festiviteit, vrij van codes, normen en soberheid. Maar precisie en zuiverheid kenmerken de chaos. Sterke groepsmomenten worden afgewisseld met duetten, trio’s en zelfs solo’s. Duidelijke krachtlijnen tekenen het podium en perspectiefeffecten geven aandacht. Er zijn momenten van rust en stilte, waarin enkel de beweging zich verderzet. Die momenten van rust en het vakmanschap van Gats lichtconcept, bieden de kans je blik te laten ronddwalen.
De inleving van de performers in combinatie met hun onderlinge samenspel roepen sympathie op en laten je ernaar verlangen om deel uit te maken van wat er zich voor je ogen ontvouwt. Zelfs al is de coronapandemie intussen niet langer actueel, toch blijft de overweldigende zin om mee los te barsten nog steeds uiterst aanwezig.

Veertig jaar oud, niet minder eigentijds

LOVETRAIN2020 straalt iets ongeremds uit en de muziekkeuze versterkt dit alleen maar. De band Tears for Fears slaagde erin om met hun muziek de tijdsgeest uit het Engeland van de ’80 onder Thatcher te capteren. Hits die de chaos uitstralen wanneer iedereen de wereld wilt regeren of veranderen, volgen elkaar op. De muziek komt uit een tijd gekenmerkt door een gevoel van onbehagen bij jongeren. Iets wat uiteraard ook heel herkenbaar was tijdens de pandemie, die voor veel adolescenten een zware periode was. In die zin is de muziek ook veertig jaar na datum nog actueel. Bij de première was deze performance een opluchting: een viering van het leven – iets wat ons toen een tijdlang ontzegd werd. Nu is de voorstelling nog evenzeer één groot feest: we mogen het leven vieren en wat een geschenk is het om dat te doen.

De Zendelingen