Terwijl de percussionist in de 19e eeuw vooral orkestrale cadenzen mee accentueerde, een occasionele schildering (zoals de donderstorm in Beethovens Pastorale) niet te na gesproken, verschuift zijn rol begin 20e eeuw naar de voorgrond. Als solopercussionist, lid van het Ictus Ensemble en voormalig solist slagwerk van Brussels Philharmonic heeft Tom De Cock (1982) een niet te onderschatten rol in uitvoeringen. Ondertussen stond hij ook al op de bok als dirigent (met talloze uitvoeringen van Philip Glass’ Einstein on the Beach als voorlopig hoogtepunt). In het tweede jaar van zijn Makerschap wil hij beide rollen verenigen in het dirigeren van Amériques van Edgard Varese, een uitzonderlijk werk voor monstrueus orkest met maar liefst veertien percussionisten.