do 07 dec 2023 / 20.00 / Concertzaal
Inleiding door de Zendelingen om 19.15 uur
New Ballet mécanique / Half Life Richard Siegal / Sharon Eyal / Opera Ballet Vlaanderen
Biografieën
Richard Siegal (VS) is een Amerikaanse danser en choreograaf. Hij danste bij het Ballet Frankfurt onder leiding van William Forsythe van 1997 tot 2004. Daarna was hij van 2005 tot 2015 associated artist bij The Forsythe Company. Forsythe’s stijl, waarbij de mechaniek achter de ballettechniek het startpunt van zijn choreografieeën vormt, had een grote invloed op Siegal. In 2006 richtte hij het interdisciplinair performance art platform The Backery op. Tien jaar later, in 2016, stichtte hij het gezelschap Ballet of Difference waarmee hij via hedendaagse kunstvormen op zoek gaat naar de relevantie van ballet.
Opera Ballet Vlaanderen (BE) is een Belgisch podiumkunstengezelschap dat in 2014 ontstaat uit de fusie tussen de Vlaamse Opera en het Ballet van Vlaanderen. Het gezelschap is gevestigd in de steden Antwerpen en Gent. Het repertoire omvat een breed scala aan opera's en balletten, van klassieke werken van componisten als Mozart tot meer eigentijdse stukken van bijvoorbeeld Philip Glass. Sinds seizoen 2019-2020 is Jan Vandenhouwe overkoepelend artistiek directeur van Opera Ballet Vlaanderen nadat hij de fakkel overnam van danser en choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui.
De Israëlische choreografe en danseres Sharon Eyal (IS) startte op haar vierde met danslessen. Vanaf dan maakte dans integraal deel uit van haar leven. Als kind danste ze bij Bat-Dor studio in Tel Aviv en ze ging ook als model aan de slag. Op haar 17e begon ze te dansen bij de Batsheva Dance Company tot 2008. Ze was ook associate artistic director voor Batsheva in 2003-2004 en huischoreograaf van 2005 tot 2012. In 2013 richtte Sharon Eyal samen met producer Gai Behar het dansgezelschap L-E-V op. Eyal werd dit jaar gehonoreerd als Ridder in de Orde van Kunsten en Letteren van de Franse Republiek.
Cast & credits
New Ballet mécanique
Richard Siegal: choreografie
Anaïs De Caster, Nicha Rodboon, Kirsten Wicklund, Nicola Wills, Morgana Cappellari, Madison Vomastek, Ester Pérez, Elisabeth Callebaut, Claudio Cangialosi, David Ledger, Philipe Lens, Austin Meiteen, Rune Vebilt, Lateef Williams, Aleix Labara i Cerver & Tiemen Bormans: dans
Zimoun: scenografie & geluidsontwerp
Matthias Singer: lichtontwerp
Flora Miranda: kostuumontwerp
Tom Swaak: dramaturgie
productie: Opera Ballet Vlaanderen
Half Life
Sharon Eyal: choreografie
Gai Behar: co-creatie
Yaiza Davilla Gomez, Anaïs De Caster, Allison Mc Guire, Nicha Rodboon, Niharika Senapati, Kirsten Wicklund, Claudio Cangialosi, Brent Daneels, Nelson Earl, Philipe Lens, Morgan Lugo, Louis Thuriot & Shane Urton: dans
Ori Lichtik: compositie
Rebecca Hytting: kostuumontwerp & assistentie choreografie
Alon Cohen: lichtontwerp
originele productie: Kungliga Operan (Stockholm)
Maarten van Trigt: toneelmeester
Ilka De Wilde: tourmanager
Thomas Debondt, Eddy De Meyere, Dirk Lesoil: podiumtechniek
Marc Thiron, Fabienne Rammeloo: lichttechniek
Sven Van den Broeck: klanktechniek
Trees Veraghtert, Inge Van Deen Bogaert, Emma Bellengé, Stefanie Ketels: kostuums
Deze voorstelling maakt deel uit van December Dance, een festival in samenwerking met Cultuurcentrum Brugge & KAAP
Powered by 
Toelichting
- Er is een mooie complementaire harmonie tussen de twee geheel verschillende werken van deze double bill.
- Mechaniek, mechanisme en machine fungeren in beide stukken als inspiratiebron.
- Mechaniek, mechanisme en machine fungeren in beide stukken als inspiratiebron.
Zo verschillend en toch zo passend
‘Deze twee horen samen’, vertelde iemand uit het publiek na de première van de double bill New Ballet mécanique / Half Life. Nochtans speelde Half Life eerder al. In seizoen 21-22 bracht deze voorstelling het publiek zodanig in trance, dat men besloot Half Life terug te brengen naar de scène. Deze keer in combinatie met de nieuwe creatie New Ballet mécanique van choreograaf Richard Siegal. Beide dansvoorstellingen trachten hedendaagse en klassieke dans samen te brengen, allebei geïnspireerd door iets machinaals, maar zonder een zekere speelsheid uit het oog te verliezen.
Mechaniek & het mechanische als inspiratie
Choreograaf Richard Siegal danste lange tijd met en bij William Forsythe. De choreografieën van die laatste kenmerken zich door hoekige bewegingen en niet-klassieke dansposities die dansers letterlijk uit balans brengen. Ballet, en meer bepaald zijn regels, vormen het beginpunt van zijn choreografieën, waarna hij deze tot het extreme ombuigt. De invloed van Forsythe is duidelijk te merken in Siegals stijl. Siegal benadert ballet vanuit een hedendaags perspectief via verschillende kunstvormen en gaat zo op zoek naar de relevantie van ballet in de 21e eeuw. Net als Forsythe is Siegal gefascineerd door het mechanisme achter de ballettechniek. Specifiek voor New Ballet mécanique was dit de pointestechniek, die voor hem de bewegingsmogelijkheden van het danserslichaam (uit)vergroten. Het was voor Siegal een jongensdroom om te werken met de Zwitserse (geluids)kunstenaar Zimoun, die met dit werk voor het eerst een creatie maakt binnen een theatercontext. Samen leidde dit tot een herdenking van Ballet mécanique, een dadaïstische post-kubistische film uit 1924. Zimouns abstracte decor voert het leidende woord in deze dansvoorstelling, waarin de dansers proberen de aandacht over te nemen.
Machine als muze
Waar Siegal een geweldige fascinatie heeft voor de mechaniek van de danstechniek en het mechanische karakter van het decor, vinden we een soortgelijke verwondering voor het machinale bij Half Life, weliswaar op een geheel andere manier. De Israëlische choreografe en danseres Sharon Eyal was lange tijd verbonden met de Batsheva Dance Company. Deze danservaringen hebben haar stijl sterk gevormd. De invloed van Ohad Naharin, de oprichter van Batsheva Dance Company, en en diens dansstijl ‘gaga’ is dan ook niet te onderschatten.
Meer een danstaal dan danstechniek, baseert gaga zich op de lichamelijke ervaring van de dansers aan de hand van improvisatie en is het een tegenreactie op de sterke codificatie in dans. Zowel de dansstijl van Siegal als Eyal hebben dus een sterke relatie met de dansregels, maar waar de ene er het extreme in opzoekt, zet de andere zich er krachtig tegen af. De vloeiende bewegingen van de Half Life-dansers die extreem gelijk zijn, schetsen het beeld van een groep mensen die als een geoliede machine ongenadig doorgaat op de constante technobeat. Een mensenorganisme dat zich unisono voortbeweegt, en waaraan een enkeling probeert te ontsnappen. New Ballet mécanique speelt met levensgrote mechanische voorwerpen waarmee de dansers als poppen interageren. Half Life toont een groep individuele mensen die versmelten tot één machinaal geheel, waarbij ieder zijn individualiteit lijkt te verliezen door het ritme van de groep en de voortdurende technobeat.
Dreunende dozen & technoclub
Hoewel de aanpak heel verschillend is, neemt de soundscape bij beide werken een centrale plek in. In New Ballet mécanique wordt de soundscape gecreëerd vanuit het decor: blauwe olievaten, kartonnen dozen en spitzen. Object en mens interageren met elkaar en zorgen zo voor de soundscape. Van muziek in de vorm van een lied is er geen sprake. Gedreun van decor, getrippel van pointes en geruis van voorwerpen is het enige wat ons aangeboden wordt. Dans, muziek en beeldende kunst staan eerder naast elkaar. Elk hebben ze hun eigen leven en laten ze ons aan de desoriëntatie over. De verwarring en vervreemding die de film Ballet mécanique teweegbrengt, ervaren we evenzeer bij Siegals voorstelling.
Op deze verwarring volgt dan de trance opgewekt door de technobeats van Ori Lichtik, een van de grondleggers van de technoscene in Tel Aviv. Eyal en Lichtik werken al jarenlang samen. De choreografie van Half Life, waarbij muziek en dans intens verstrengeld zijn, is het resultaat van een gelijktijdige creatie tussen choreograferen en musiceren. Het resultaat is een dynamische scène, waarbij de muziek enerzijds een stabiele gearticuleerde beat volgt, maar anderzijds een complexiteit bevat die een nuance geeft aan de soundscape. Die nuance zorgt ervoor dat je veranderingen amper opmerkt. Dans en muziek evolueren samen. Je lichaam wiegt zachtjes mee op de impulsen, je waant je in een technoclub.
New Ballet méchanique / Half Life zijn geheel verschillend, het eerste deel laat je verward achter, het tweede stuk zuigt je mee in een trance. Toch voelt het voor het publiek alsof beide creaties samenhoren. Beide werken laten virtuositeit zien, elk op hun eigen manier, met hun eigen danstaal en soundscape.
De Zendelingen
Luistertip
Beluister alvast de titelsong van de voorstelling, die Ori Lichtik speciaal voor de choreografie van Sharon Eyal schreef.
Beluister alvast de titelsong van de voorstelling, die Ori Lichtik speciaal voor de choreografie van Sharon Eyal schreef.
Kijktip
New Ballet mechanique is een herdenking van de dadaïstische post-kubistische film Ballet mécanique (1924) van Dudley Murphy en Fernand Léger. De film wordt als een van de eerste meesterwerken uit de experimentele cinema beschouwd.
Getipt voor jou
-
Remachine / Jefta van Dinther
Met Remachine streeft Jefta van Dinther naar een Gesamtkunstwerk dat dans, licht, geluid en scenografie samenbrengt tot een monumentaal geheel. Centraal staat de relatie tussen mens en machine. De dansers bewegen én zingen de hele voorstelling lang op een grote draaiende schijf. Ze banen zich een weg door de tijd als een gedisciplineerd, meedogenloos en onverzadigbaar marskoor. Een evenwichtsspel tussen leiden en geleid worden, tussen autonomie en afhankelijkheid.
-
The Romeo / Trajal Harrell / Schauspielhaus Zürich Dance Ensemble
Stel je een dans voor – The Romeo – genoemd naar de jonge minnaar uit Shakespeare die dacht dat hij de dood kon overwinnen. Een dans die over de hele wereld bekend zou zijn, hoewel niemand zou weten wanneer en waar hij is gemaakt. Waar The Romeo ook vandaan komt, de toonaangevende Amerikaanse choreograaf Trajal Harrell verbeeldt deze dans voor en door mensen van verschillende origine, gender en over generaties heen. En misschien begint het verhaal dan pas echt.
-
Le sacre du printemps / Michiel Vandevelde / Theater Neumarkt
Le sacre du printemps van componist Igor Stravinsky en choreograaf Vaslav Nijinsky inspireerde sinds de première in 1913 verschillende kunstenaars. Een eeuw later verandert de fascinatie voor dit offerritueel ter ere van de aarde in een noodzaak. Wat is onze relatie met de natuur? Wie offert hier eigenlijk wie op? Choreograaf Michiel Vandevelde bouwt een brug tussen het verleden en de toekomst. Hij reduceert het stuk tot een duet en breidt de compositie van Stravinsky uit met een nieuwe elektronische epiloog.
-
We wear our wheels … / Robyn Orlin / Moving Into Dance Mophatong
Choreografe Robyn Orlin groeide op in het door apartheid versplinterde Zuid-Afrika. De beelden van jonge, zwarte Zoeloe-riksja’s die op hun kleine handkarren witte mensen vervoerden, waren tekenend voor haar jeugd. Wat haar het meest opviel, was niet zozeer de uitbuiting, maar vooral de wilskracht om het hoofd te bieden aan deze vernedering. Via deze voorstelling deelt ze haar herinneringen met een jonge generatie Zuid-Afrikaanse dansers en strijdt zo samen met hen voor waardigheid en gelijkheid vanuit artistieke zelfexpressie.
December Dance