Skatepark Mette Ingvartsen

vr 20 sep 2024 / 20.00 / Concertzaal

Inhoud

• Biografie

• Cast & credits 

• Toelichting

• Getipt voor jou

Choreografe Mette Ingvartsen (DE) begon op haar negende met hiphoplessen in Denemarken en danste al gauw mee in shows overal in de stad. Een echte danser moet ballet volgen, kreeg ze toen te horen, en dat deed ze dus - al vond ze het vreselijk saai. Toen een New Yorkse leraar haar de techniek van choreograaf Merce Cunningham bijbracht, ging voor Ingvartsen de wereld van hedendaagse dans open. Na een jaar bij Dansschool Amsterdam startte ze in de Brusselse dansschool P.A.R.T.S. Nog voor ze afstudeerde, stond ze in het Kaaitheater met haar eigen creatie, Manual Focus (2003), en richtte ze haar eigen dansgezelschap op. Ze bleef sindsdien in Brussel werken en wonen. In 2023 stond ze twintig jaar op de planken. Maar wat haar betreft is ze nog maar pas begonnen.

Mette Ingvartsen: concept & choreografie
Damien Delsaux, Manuel Faust, Aline Boas, Mary Pop Wheels, Sam Gelis, Fouad Nafili, Júlia Rúbies Subirós, Thomas Birzan, Briek Neuckermans, Indreas Kifleyesus, Arthur Vannes, Camille Gecchele, Mathias Thiers, Bob Aertsen, Bo Huyghebaert, Nona De Neve & lokale skaters: performance
Anne van de Star & Peter Lenaerts: geluidsontwerp
Minna Tiikkainen: lichtontwerp
Felix Kubin, Mord Records, Why the eye, sonaBLAST! Records, Rrose, The Fanny Pads & Restive Plaggona: muziek
Bojana Cvejić: dramaturgie
Jennifer Defays: kostuumontwerp
Pierre Jambe/Antidote: scenografie
Stephane Thonnard: technisch setontwerp
Constructiewerkplaats van het Théâtre National Bruxelles (Joachim Pochet, Joachim Hesse, Pierre Jardon, Yves Philippaerts, Andrea Messana & Boyd Gates): setbouw
Hans Meijer: technische leiding
Milan Van Doren, Yrjana Rankka, Filip Vilhelmsson: geluidstechniek
Bennert Vancottem & Jan-Simon De Lille: lichttechniek
Jacob Ingram-Dodd: assistentie choreografie
Billie Meeussen & Victor Perez Hernandez: kinderbegeleider
Joey Ng: productie en administratie
Oihana Azpillaga Camio: productie
Jeroen Goffings: communicatie
Ruth Collier: management

productie: Great Investment vzw (Brussel)
coproductie: La Danse en grande forme (CNDC – Angers, Malandain Ballet Biarritz, La Manufacture CDCN, Nouvelle-Aquitaine Bordeaux La Rochelle, CCN de Caen en Normandie, L’echangeur – CDCN Hauts-de-France, CCN2 – Grenoble, La Briqueterie – CDCN du Val de Marne, CCN – Ballet national de Marseille, CCN de Nantes, CCN d’Orleans, Atelier de Paris / CDCN, Le Gymnase CDCN Roubaix - Hauts-de-France, La Place de La Danse – CDCN Toulouse – Occitanie, La MC2 – Grenoble), Ruhrtriennale, Wiener Festwochen & Tanzquartier Wien, La Villette & Theatre Chaillot, DE SINGEL (Antwerpen), Kaaitheater (Brussel) & Theatre National Wallonie-Bruxelles, Kunstencentrum VIERNULVIER (Gent), Next Festival, Charleroi danse centre choregraphique de Wallonie – Bruxelles, Theater Rotterdam, Perpodium (Antwerpen)
met de steun van de Fondation d’entreprise Hermès, Wilhelm Hansen Fonden
residentie: Rosas, Charleroi danse centre chorégraphique de Wallonie – Bruxelles, DE SINGEL
Great Investment krijgt de steun van de Vlaamse Overheid, de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC), de Tax Shelter maatregel van de Belgische Federale Overheid & de Deense Kunstraad

In samenwerking met Cultuurcentrum Brugge & Het Entrepot
Powered by 

Dit is een 7x7-voorstelling. Soundcast, de jongerengroep van het Concertgebouw, selecteerde zeven straffe voorstellingen die jongeren voor amper € 7 kunnen bijwonen.  Meer op concertgebouw.be/7x7
Soundcaster Warre van de wouwer fotografeerde de zoektocht naar Brugs skatetalent voor Skatepark. Bekijk zijn foto’s in de Expobox van het Concertgebouw.

Stedelijke vibes in de verheven concertzaal

Skateboarden zou ontstaan zijn toen op een dag surfers in Los Angeles het asfalt gingen opzoeken omdat de zeegolven het lieten afweten. Dan maar door de straten zoeven, dachten ze, en de obstakels aanpakken die voor hun voeten en skateboards opdoken. Zo ontstond een merkwaardige choreografie die vandaag overal ter wereld stedelijke ruimtes inpalmt. Een bevrijdend gevoel. De voorstelling van Mette Ingvarsten zet met deze productie de skatersgemeenschap op de planken. Skaters onderscheiden zich door tomeloze passie en doorzettingsvermogen. Als individuen én in groep bespelen ze systematisch de grenzen van het haalbare, met vallen en opstaan, en met uren en uren oefenen. En wat nog het meest verrast: in hun gedurfde jumps delen ze de ruimte, en brengen ze de meest diverse culturen ongedwongen samen.

Skaters, dansers én de lokale skategemeenschap

Ooit begon de Deense choreografe zelf haar carrière met streetdance. Enkele jaren geleden trok ze daarom ook met haar kinderen in Brussel naar het Ursulinen-skatepark bij de Brigittinenkapel. Daarna kwam ze alleen terug, en bleef dagen kijken. Ze observeerde de uitbundige activiteiten en het viel haar op wat een ongelooflijk performatieve plek het was. Ze zag jongeren van verschillende leeftijden door de ruimte zweven terwijl ze allerlei spectaculaire trucs oefenden, en ontdekte zo middenin de stad een ruimte voor virtuoze fysieke experimenten. Het deed haar denken aan repetities voor dans, en aan hoe lichamen gedreven kunnen worden door een verlangen om één specifieke beweging te beheersen. Ze raakte geïntrigeerd door hun fysieke energie, maar ook door hun vermogen om zichzelf te coördineren en daarbij de logica van de beweging te respecteren die nodig is om ongelukken te voorkomen.

‘Kan een skatepark de context zijn voor een choreografie?’, vroeg Ingvartsen zich af. Een die én fysiek virtuoos én sociaal relevant zou zijn? Het was de aanzet voor een grootse voorstelling. Twaalf skaters en dansers tussen de elf en achtendertig jaar oud repeteerden twaalf weken lang om de kern van de choreografie te creëren. Ze brachten hun skateboards, skates en vibes de zaal in. Bij de presentatie wilde Ingvartsen ook een aantal lokale jonge skaters op het podium uitnodigen, voor de start van elke voorstelling, en zo een lokaal engagement aangaan en nieuwe toeschouwers de zaal inlokken. Een wereld openbreken.

Dit project gaat er in zekere zin om de muren van het theater weg te halen en te achterhalen hoe we bewegingen van buiten naar de bühne kunnen brengen.

Een levende omgeving

Skatepark toont een levende omgeving, waarin verschillende individuen en kleinere groepen het skatepark-podium bewonen. ‘Ik realiseerde me dat ik naast skateboarden en rolschaatsen ook geïnteresseerd ben in alle kleinere bewegingen rondom de praktijk: rondhangen, eten, drinken, praten, naar muziek luisteren, zingen, dansen, lachen, feesten ... Ik bedacht dat die bewegingen opnieuw gekaderd moesten worden om ze naast het skaten zelf ook als een choreografisch gegeven neer te zetten. Anders zouden ze al te vanzelfsprekend lijken – iets dat gewoon bij de omgeving hoort. Bovendien voelde ik me niet op mijn gemak bij het idee om een skatepark/openbare ruimte in te palmen met een performance.’ Dus trok ze met haar skaters de theaterzaal in.

Voor de scenografie werkte ze samen met Pierre Jambé en Antidote Skateparks, die jarenlange ervaring hebben met het bouwen van skateparken in de openbare ruimte. Het decor komt de functionaliteit van het skaten ten goede en is tegelijkertijd aangepast aan de frontaliteit van het podium. Parallelle acties worden precies zo gemoduleerd om de aandacht van het publiek te verschuiven van de ene activiteit naar de andere. Ze creëren een dichtheid van energie en beweging. In de show snap je al meteen dat afspraken ongelooflijk belangrijk zijn om niet te botsen. Maar Ingvartsen is ook geïntrigeerd door skateboarden als tegencultuur, als de anarchistische benadering van openbare ruimte en eigendom.

Permeabele choreografie

Skatepark kadert in een nieuwe benadering die Mette Ingvartsen permeable choreography noemt. Jarenlang onderzoek leerde haar om haar choreografische praktijk ook buiten de dansstudio te exploreren. Lichamelijke, sociale en politieke vragen kun je evengoed als bouwstenen gebruiken voor een choreografisch werk. Mette Ingvartsen omschrijft het als ‘de muren van het theater afbreken en nadenken over hoe bewegingen van buitenaf op het podium kunnen komen’. Hier betekent dat concreet: welk soort fysiek plezier staat centraal in de activiteiten van skaters? Wat voor sociale ruimte wordt gecreëerd door hun bewegingen? Hoe zien we interculturele ontmoetingen die opduiken in een gedeelde ruimte?

Die ‘poreuze’ benadering van de Deense choreografe benadert dans als een sociaal fenomeen. Daarom werkt ze ook samen met gemeenschappen en performers die niet noodzakelijk opgeleid werden als danser, maar die een spetterend talent tonen in virtuoos bewegen. Beweging kan en mag je immers niet loskoppelen van de wereld waarin we leven.

Mia Vaerman