3 vragen aan Dries Segers

Waarom wordt jouw werk gelabeld als ‘anders’ of vernieuwend?

Ik focus me op fotografische processen zoals gaten maken in filmrolletjes, de zon ontzettend lang fotograferen of zonder camera beelden maken. Dit zijn in principe geen nieuwe zaken maar ik wijk wel af van wat de voorbije twee eeuwen gebruikelijk was in de fotografie. In mijn zoektocht naar de identiteit van fotografie ontstaan oncontroleerbare zaken; een gegeven dat meestal niet met dit erg technische medium geassocieerd wordt.

Hoe voelt het om wars van hokjes te kunnen werken?

Er moeten natuurlijk wel eerst regels en hokjes zijn voordat je ze kan ontwijken of gebruiken. Ik vind het interessant om reacties te formuleren op het geijkte, het uniforme. Ik voel me aangetrokken tot datgene wat ik nog niet begrijp; zo blijft een urgente verwondering aanwezig. Van zodra ik zaken te goed begin te vatten, stop ik ermee.

Hoe krijgen we dat ‘andere’ binnenkort te zien of te horen in het Concertgebouw?

Voor het Black Body-project liet ik het licht in het Concertgebouw zijn werk doen op geperforeerde filmrolletjes en kwam zo tot spectrale en kosmische beelden. Etudes Australes vindt zijn oorsprong in de gelijknamige partituren van John Cage, die plastic folie met notenbalken over sterrenbeelden legde, waardoor toevallige notenbeelden ontstonden. Ik baseerde me op zijn partituren om de noten opnieuw op folie te plaatsen. Deze folie werd gebruikt om in het Concertgebouw fotogrammen en camera obscura’s met 70 lenzen te maken.