De eerste keer (terug) van Roland Demoor
De wereld is te klein voor Roland Demoor. Hij is geen wetenschapper, hij ádemt wetenschap. En troont zijn vrouw mee op een trip naar het CERN bij Genève. Hij heeft geen mapjes op zijn computer, hij heeft een professioneel ingedeeld digitaal archief. Hij kent Parijs niet, Parijs kent hém. Hij wordt er in brasseries verwelkomd als een oude vriend. Hij houdt niet van muziek, hij verslindt ze. En hij componeert eigen werken over het ontstaan van het heelal, geflankeerd door een choreografie van zijn hand, in samenwerking met dansschool EDC. Geen wonder dat Roland in maart even in een – welja – zwart gat tuimelde. Gelukkig was daar de muziek, reddingsboei in tijden van stilstand. We strikten deze eeuwig kwieke 76-jarige half september 2020 voor een gesprekje na zijn ‘eerste keer’ terug in het Concertgebouw.
Innig en enig
Je band met het Concertgebouw is innig. Wat betekent het Concertgebouw voor jou?
‘Ik ben al 10 jaar vrijwilliger voor het Concertgebouw en de organisatie zit echt in mijn hart. Ik ben geen mens om te zitten kaarten op café, ik wil me inzetten voor datgene waarin ik geloof. Ik vind de programmatie van dit huis heel speciaal, uniek zelfs. Er is ruimte voor traditie én voor vernieuwing. Ik laat me vaak ook leiden door wat ik niet ken. Vroeger vond ik het minimalisme niets bijzonders, nu probeer ik hier alles mee te pikken van Glass en co. Ik hou ervan om die muziek luisterbeurt na luisterbeurt te doorgronden.’
Rzweski’s De Profundis dat Daan Vandewalle net voor dit gesprek bracht, zal jou wellicht ook enorm bekoord hebben?
‘Ik vond dat gewoon subliem. De brief van Oscar Wilde, het pianospel, het reciteren, de onconventionele technieken die de pianist gebruikte op en rond zijn instrument … Het was voor mij echt enig, en dan heb ik het nog niet over de schitterende illustraties (van Gerda Dendooven, red.) gehad. Mijn dag kan niet meer stuk. Over die zogenaamde ‘extended techniques’ volgde ik hier trouwens ooit een studiedag, en sindsdien weet ik dat ik zelf onbewust ook een beoefenaar ben van die onconventionele methodes. Ik heb thuis namelijk een kwartvleugel die ik zorgvuldig afstof. Met de stofdoek haal ik altijd een melodie uit de toetsen die ik lachend de Stofdoeksonate noem. (schatert)’
Volgde je Daan Vandewalles project Caress ook online tijdens de lockdown?
‘Ja, natuurlijk. Toen de pandemie om zich heen greep, viel het Concertgebouw plots weg voor mij, als vrijwilliger en als concertganger. Ik denk dat veel mensen zich met mij verloren voelden. Ik zat dus trouw bijna elke dag om 15.00 achter mijn computer om Daan een pianostukje te horen spelen. Klassieke, mooie stukjes waar ik me zelf soms ook eens aan waag.’
Klassiek met commentaar
Je hield het niet bij kijken alleen, merkten we tot onze grote tevredenheid.
‘Ik heb lange tijd gedacht dat Facebook niets voor mij was, maar ik gebruik het platform nu al enige tijd als een manier om zaken die mij beroeren, te delen met de wereld. Tijdens de lockdown was dit kanaal ook meer dan ooit mijn venster op de wereld. Op mijn leeftijd ben je al heel wat mensen verloren, en ben je zelf kwetsbaarder. Facebook is dan een veilige, fijne manier om met minnaars van cultuur en wetenschap in contact te komen. Ik heb inderdaad elk concertje van Daan gedeeld, in de hoop dat (vrienden van) vrienden er evenveel deugd van zouden hebben als ikzelf. En ik blijf klassieke stukjes delen, vaak met wat commentaar erbij.’
De kop is eraf na dit openingsconcert. Nu snak je ongetwijfeld naar meer?
‘Dat spreekt voor zich! Ik hoop nog een ticket te kunnen bemachtigen voor De Goldbergvariaties want Bachs stuk én choreografe-danseres Anne Teresa De Keersmaeker liggen me heel nauw aan het hart. En Sokolov kan er maar beter voor zorgen dat hij vanuit Rusland tot in Brugge geraakt, want wat die man doet aan het klavier, daar heb ik geen woorden voor.’
En als spraakwaterval Roland Demoor de woorden niet meer vindt, dan weet je het wel: het weerzien met ‘zijn’ Concertgebouw heeft hem overdonderd. Welkom terug!