deFilharmonie & Brussels Jazz Orchestra

Nobel, sentimenteel, meeslepend, maar ook onontkoombaar en noodlottig: de wals als allegorie voor het moderne tijdperk. Minstens twee gezichten heeft de wals. Ravels nobele, sentimentele walsen lijken op elk moment te kunnen doorslaan in een niet te stoppen draaikolk, die alles dreigt mee te sleuren in haar vernietigende maalstroom. Door zijn janusgezicht werd de wals gaandeweg een allegorie voor het culturele verval en de hypocrisie van de burgerlijke moraal: glanzend aan de buitenkant, een gapend graf aan de binnenkant. Ook Peter Maxwell Davies strekt de beentjes in zijn exuberant eerbetoon aan de gokhoofdstad van de wereld. Een bijtende tango en een verdovende wals: meer heeft Thomas Adès niet nodig voor een genadeloos portret van de decadente leefwereld van de ‘Dirty Duchess’, hertogin Margaret van Argyll.