Een gesprek met Darline Kint, NAH-patiënt, dromer en doener
‘Vroeger had ik geen bijzondere liefde voor klassieke muziek, maar nu is die er wel. En ze is overweldigend!’ Darline Kint zegt het heel beslist, met haast hoorbare pauzes tussen de lettergrepen en uitbundig accent: ‘o-verwél-di-gend’. Vroeger had ze misschien een West-Vlaams superlatief gebruikt, nu zegt ze het met een perfecte articulatie, want dat West-Vlaams is verdwenen. En zo zijn er nog wel wat verschillen tussen toen en nu. Tussen die twee woorden ligt een heel verhaal, van hoe Beethoven élke dokter overklast.
Slecht lotje
Eerst was er dus toen. Darline was opgeleid als psychologe, werkte bij haar man in de zaak en was spraakwaterval in bijberoep. Tot haar jongste kindje – een baby van enkele maanden oud – op een vroege ochtend maar bleef huilen. Darline hoorde het wel, maar kon niets doen: haar halve lijf en haar stem weigerden dienst. Op haar 31e werd Darline plotsklaps een NAH-patiënt. ‘Dat staat voor niet-aangeboren hersenletsel, een letsel dat je oploopt door een beroerte, een val, een ongeval of een trauma. Ik vertoonde geen enkele risicofactor, ik heb gewoon een slecht lotje getrokken.’
Leveranciers van energie
Tussen toen en nu zitten vier maanden revalidatieziekenhuis, vier jaar vallen en opstaan, één coup de foudre, één piano, en twee grote dromen. ‘Vier maanden in de K7 (de afdeling revalidatie, red.) in UZ Gent, dat is eigenlijk kort. De meeste patiënten verblijven er zes maanden tot een
jaar. Ik dacht dat ik klaar was om er terug tegenaan te gaan, tot ik thuis kwam en merkte dat ik niets kon. Ik kon met moeite een paar woordjes en zinnetjes vormen, mijn arm werkte niet mee en mijn spastische voet werd steeds erger. Ik kon niets, en dus was ik eigenlijk ook niets meer waard. Dacht ik toen.’ Maar met een supergezond dieet en een volgehouden zoektocht naar therapeuten die haar stappen vooruit lieten zetten, kwam de energie terug, en het zelfvertrouwen volgde. ‘Ik kan heel veel niet meer, ik vergeet alles. Ik zou me kunnen afsluiten en verbitterd worden maar daar kwets ik mijn geliefden en vooral mezelf mee.
"Ik heb beslist om mijn kwetsbaarheid te omarmen, en dat is mijn kracht."
En toen was er ook nog die andere leverancier van energie: klassieke muziek. ‘Een van de gevolgen van mijn beroerte is overprikkeling: er komen zodanig veel prikkels binnen dat mijn hersenen dat niet aankunnen.’ Een beproeving, met twee jonge kinderen. ‘Als ik mijn geluidswerende koptelefoon opzet, weten ze hoe laat het is.’ Uit die koptelefoon klinkt vaak ook muziek. ‘Ik ging op zoek naar welke muziek mijn hersenen tot rust kon brengen. Ik probeerde vanalles, tot Beethoven passeerde.’ Een kuise passie voor Ludwig ontvlamde. ‘Zijn muziek is een taal die ik spreek. Het Vijfde pianoconcerto ontroert me telkens diep. Klassiek heeft een impact op mijn hoofd en mijn lichaam.’ Dat laatste mag je letterlijk nemen, want testen of oefeningen blijken zoveel beter te gaan met een dosis klassiek
‘Ik heb beslist om mijn kwetsbaarheid te omarmen, en dat is mijn kracht.’erbij. ‘Luisteren naar klassieke muziek geeft mij tonnen energie.’ Het bleef overigens niet bij luisteren. Toen Darline een neuropsychiater hoorde zeggen dat een instrument bespelen garant staat voor een training van de hersenen, was de stap naar Piano’s Maene snel gezet. ‘Ik heb daar meteen een piano gekocht. Ik vorder traag want mijn rechterhand wil niet goed mee maar ik geniet en ik voel dat mijn hersenen aan het werk zijn.’
"Luisteren naar klassieke muziek geeft mij tonnen energie"
In zijn plooi
En toen was het nu, vier jaar en vier maanden later, en is Darline Kint het gezicht van ons Beethovenconcert ten voordele van de NAH Liga op 9 mei. ‘Ik heb afasie. Dat betekent niet enkel dat ik vaak niet op woorden kom, maar ook dat ik volledig andere dingen zeg dan wat ik in mijn hoofd heb. En toch kan ik heel vlot spreken, en ben ik goed hersteld van mijn beroerte. Als ik geen actie onderneem, wie dan wel?’ Van het benefietconcert dat er komt dankzij haar mail verwacht ze tegelijk niets – ‘dat het er komt, is al magisch’ – en vanalles. ‘Ik wil dat mensen weten wat een NAH precies is, dat ze gul geven aan de NAH Liga en dat ze écht gaan luisteren. Als ze écht hebben geluisterd, dan zullen ze weten wat klassieke muziek doet voor mij. Alles valt stil, alles valt in zijn plooi.’
Uiteraard komt er een leger supporters mee – ‘mensen die zo eindelijk eens een concert in het Concertgebouw zullen meemaken’. Haar zoon en dochter zullen er zijn, en haar man, ‘al houdt hij meer van Rammstein’, en Beethoven, met zijn Vijfde pianoconcerto dan nog wel. Droom één en twee: afgevinkt.
— Hanne Pirlet