Het tweede deel speelt zich niet in het hoofd van de held af, maar plaatst je samen met hem middenin een 19e-eeuws bal dat op volle zwier is. Eerst kondigen rommelende bassen en harpgetokkel het luxueuze feest als uit de verte aan. Met een opgewekte crescendo zwieren de deuren van de balzaal open en laat Berlioz het orkest een gezapig walsdeuntje boven een hoempapa-begeleiding bulderen. Dit soort eenvoudige muziekzettingen vind je niet vaak terug in zijn muziek (volgens hem hoorden deze thuis in entertainende Italiaanse opera’s). Maar hier dompelt Berlioz je er meesterlijk mee onder in de pompeuze oppervlakkigheid van dansfeesten. In het midden van de beweging laat hij de idée fixe zelfs meedansen op de wals. Want ook hier achtervolgt het beeld van de geliefde onze jonge held en laat het hem duizelend in de balzaal achter.