In Italië, terwijl hij zijn reisindrukken in brieven noteerde, ontlook ook Berlioz’ schrijverstalent. Dat talent had hij bij zijn terugkeer in Parijs in 1832 broodnodig. Hij had in de stad gepassioneerde supporters, maar bij het muzikale establishment klonk de algemene teneur dat zijn muziek te excentriek was. Nooit bemachtigde hij een leerkrachtenpost aan het Conservatoire. Hij werd er alleen bibliothecaris. Berlioz moest zijn kost dus verdienen als muziekcriticus. In zijn recensies strafte hij componisten die artistieke ernst voor gemakkelijk succes verkochten en dirigenten die bestaande partituren aanpasten, wat gangbaar was toen. Zo hoopte Berlioz’ zijn lezers te scholen opdat ze hun oren misschien ook voor zijn bijzondere muziek zouden openen. Tevergeefs. Zijn compromisloze kritieken op invloedrijke figuren belemmerden zijn carrière net.