Uiteraard klinkt de idée fixe ook in de finale. Maar de eens zo gracieuze melodie is hier ‘niets meer dan een vulgair dansdeuntje’. De reden achter die transformatie drukte Berlioz in 1830 frank uit in zijn brief aan Ferrand. ‘De geliefde is naar de sabbat gekomen om deel te nemen aan de begrafenis van haar slachtoffer. Ze is niets dan een courtisane, geschikt om in die orgie op te treden.’ Berlioz’ eigen liefdesleven klinkt hier duidelijk door: verbitterd om de onbeantwoorde liefde van Smithson, verandert hij de geïdealiseerde geliefde in dat andere eeuwenoude archetype van de vrouw als valse verleidster. Ook elders in zijn werk zijn vrouwen zowel edele heldinnen als de bron van alle chaos. Liefde inspireerde Berlioz, en veel romantici met hem, mateloos. Maar het was liefde gebouwd op de voorwaarden van een mannelijke, 19e-eeuwse fantasie.