Dagdromen, passies
Berlioz doopte het openingsdeel van zijn symfonie ‘rêveries, passions’. Onverbiddelijk sleurt hij je er mee in het woelige hoofd van zijn held. Dat doet hij eerst zachtjes lokkend met een beeldschone trage inleiding. De melancholische melodie waaruit die inleiding groeit, haalde Berlioz uit een van de liederen die hij als tiener voor zijn allereerste grote liefde, Estelle Duboeuf, geschreven had. Eens de inleiding uitgeklonken is, regeert de sierlijke idée fixe als hoofdmelodie. In verschillende secties wordt het obsessief herhaald of juist onherkenbaar ontwikkeld. Onderweg beweegt de muziek, net als de held, heen en weer tussen uiteenlopende karakters. Of in Berlioz’ woorden:
‘van opflakkeringen van doelloze vreugde naar uitzinnige passie, vol uitbarstingen van furie en jaloezie, tederheid, tranen en religieuze troost’.