Nathanaëlle Kiekens groeide op in het hart van de Steenstraat, met de stad als speeltuin. Ze hopte als tienjarige op de paardenkoetsen en verbaasde toeristen met haar kennis van de stad. ‘Ze was nog niet eens tien toen ze al een handeltje dreef in stoelenverhuur voor de Heilige Bloedprocessie’, aldus haar mama Veerle. De ondernemingszin en de liefde voor haar stad namen sindsdien alleen maar toe. De liefde voor het Concertgebouw moest even groeien maar spreekt nu uit elk woord. Luister mee, naar Nathanaëlle als doorgeefluik tussen verschillende generaties cultuurliefhebbers.
Wat zal dat geven?
‘Ik was een tiener toen het Concertgebouw verrees, en ik weet nog goed dat het gebouw stevig over de tongen ging’, vertelt Nathanaëlle. Mama Veerle keek vanuit de Steenstraat met argusogen naar die bouwwerf op ’t Zand. ‘Wat zal dat geven, vroegen we ons af. En toen bleek dat het gebouw eigenlijk wonderwel paste, en het wordt steeds beter, omdat je het nu ook vanbinnen kent.’ ‘Bij ons thuis was cultuur in alle vormen en genres beschikbaar. Dat werd niet opgedrongen, het was er gewoon, en ik mocht van alles proeven. Pas na mijn studies in Gent ontdekte ik het Concertgebouw echt.’ Het was een vriendin en oud-medewerker van het Concertgebouw die Nathanaëlle een bijzondere deal voorstelde: ‘jij krijgt mijn babyspullen als je lid wordt van The Keys’. Ze vervoegde met enige terughoudendheid deze groep cultuurliefhebbers van het Concertgebouw, maar werd in ijltempo ambassadeur van ons huis. ‘Toen er bestuurders werden gezocht, heb ik niet geaarzeld. Het Concertgebouw is mijn oogappel!’
Géén cultuurtempel
Ze overdrijft niet als ze dat zegt, want gevraagd naar haar visie op ons cultuurhuis, volgt een antwoord dat getuigt van tomeloos engagement. ‘Ik zie een organisatie die een grote openheid koppelt aan een grote professionaliteit. Dat moeten we absoluut aanhouden en verder uitbouwen. Het Concertgebouw heeft daarvoor alle troeven in handen: een prachtige locatie in een heerlijke stad, zalen met een uitstekende akoestiek en vooral: die sfeer die hier hangt. We zijn een Vlaamse Kunstinstelling, en dat dwingt ons om de lat hoog te blijven leggen, maar tegelijkertijd kan iedereen hier zomaar binnenlopen. We zijn vooral géén cultuurtempel.’ Ze ziet veel kansen, onder meer ingegeven door de voorbije cultuurluwe periode. ‘We moeten ons vernieuwende, internationale karakter blijven aanscherpen. We moeten niet zomaar meegaan met onze tijd maar de veranderingen in de maatschappij actief bij onze werking betrekken. Hoe kan je voortrekker zijn in een maatschappij die zo divers is, die zo veel uitdagingen kent? Cultuur moet rendabel én menselijk zijn, en kan niet los staan van die wereld die haar omringt.’
'Cultuur moet rendabel én menselijk zijn, en kan niet los staan van die wereld die haar omringt.'
Gestolen momenten
Nathanaëlle kan gelukkig ook ongeremd blijven genieten als ze hier binnenstapt, en dat gebeurt vaak. ‘Ik kies voorstellingen vooral uit in functie van hun verhaal, en minder in functie van mijn agenda. Het seizoensthema rond tijd en herinnering spreekt me als verhaal enorm aan. Wat ik zo miste de afgelopen maanden is precies ‘in het moment zitten’ van een voorstelling. Livemuziek in één woord is voor mij instant herinnering, ontastbaar en daardoor net zo te koesteren.’ ‘Avonden in het Concertgebouw, staan voor ons ook echt voor gestolen momenten samen’, vult mama Veerle aan. Terwijl zij elk seizoen het nieuwjaarsconcert met stip aanduidt in haar agenda (‘een moment van vreugde, van hoop voor het nieuwe jaar, dat ik vroeger deelde met mijn partner, en nu met mijn dochter’), kijkt Nathanaëlle ook enorm uit naar de viering van 20 jaar Concertgebouw en de derde editie van het SLOW(36h)-festival.
Guillaume kent de weg
Als de fotograaf ons vervoegt, neemt zoon Guillaume de leiding over. ‘Ik ken de weg!’ Geen loze uitspraak, zo blijkt, want hij gidst ons gezwind door het gebouw en slaat geen Circuit-stempel over. ‘Volgende keer moet jij niet meer mee, mama, dan ga ik met Céleste wel alleen het podium op, bij de muzikanten zitten zoals vorige keer.’ Sinds CLUB Surround voor families neemt Guillaume al eens graag plaats tussen de orkestleden, als het kon op de schoot van de percussionisten. Van een fotoshoot krijg je honger. Over het menu geen discussie bij Guillaume en Céleste: garnaalkroketjes in het Concertgebouwcafé. Fotograaf Isaac en de schrijver van dit stukje moéten mee aanschuiven, ook daarover geen discussie. Zo gaat dat dan als je je echt thuis voelt in het Concertgebouw: dan word je vanzelf een gulle gastvrouw.
