De Marokkaanse choreograaf Taoufiq Izeddiou ziet trance als een tegengif, als een manier om de hysterische en gewelddadige wereld van vandaag te herscheppen. Via trance terugkeren naar de kern en van daaruit verandering in gang zetten, dat is de rode draad in dit stuk voor negen dansers, live begeleid door drie traditionele Kaada-muzikanten. Met de voeten stampend en roffelend op omgekeerde bassins vergezellen zij de dansers op hun trip.

Uit een muziekgeschiedenis van meer dan een eeuw vrouwenstemmen maakt Jan Martens een selectie. VOICE NOISE is geïnspireerd op The Gender of Sound, een tekst van Anne Carson over hoe de vrouwenstem werd beschouwd als irritant lawaai. Martens bewijst het tegendeel. Met een ensemble van zes dansers brengt hij een lofzang aan de vrouwenstem.

Danser en choreograaf Marco da Silva Ferreira en muzikant en beeldhouwer João Pais Filipe brengen dans en muziek samen in een sculpturale installatie en verkennen concepten van identiteit, cultuur en maatschappij. Geïnspireerd door traditionele cowbell art uit het Portugese Alentejo herinterpreteren ze oud cultureel erfgoed.

Planet[wanderer] is het intrigerende resultaat van de samenwerking tussen choreograaf Damien Jalet en scenograaf Kohei Nawa. Beiden delen een fascinatie voor het transformeren van vormen in de ruimte. Ze confronteren de acht lichamen van de dansers met de materialen en texturen van de scenografie en zo ontstaat een verhaal van rauwe liefde tussen mensen en de planeet waarmee ze verbonden zijn.

De Griekse choreograaf Christos Papadopoulos is befaamd om zijn unieke bewegingstaal. Mycelium creëerde hij voor twintig absolute topdansers van het Ballet de l’Opéra de Lyon, een match made in heaven. Mycelium verwijst niet toevallig naar het ondergrondse netwerk van schimmeldraden van paddenstoelen. Papadopoulos liet zich in zijn zoektocht naar een nieuwe vorm van collectiviteit namelijk inspireren door dit natuurlijke organisme. Op de scène ontwikkelt zich een ondoorgrondelijk web van interacties en sensaties tussen de dansers.

Ballet de Lorraine schittert in een double bill met werk van twee hedendaagse choreografen. Zowel Ayelen Parolin als Marco da Silva Ferreira zoeken voor dit project de link op met raveparty’s en nachtclubdansen. Parolin kiest in Malón voor een overdaad aan beweging en energie die uitmondt in een wilde dansrave! Da Silva Ferreira grijpt terug naar de folia, een Portugese herdersdans uit de 16e eeuw. 

Anne Teresa De Keersmaeker creëert en danst een duet met aanstormend talent Solal Mariotte. Vanuit een gedeelde interesse in chanson exploreren ze in deze creatie de melodieën, stemmingen, narrativiteit en gebaren die dit muziekgenre kenmerken. In 2002 creëerde De Keersmaeker haar tweede danssolo, Once, op muziek van de Amerikaanse folkzangeres Joan Baéz. In Creation 2025 krijgt dit traject een vervolg, en verkent ze samen met Mariotte het potentieel en de uitdagingen van het choreograferen op songs.