Planet[wanderer] is het intrigerende resultaat van de samenwerking tussen choreograaf Damien Jalet en scenograaf Kohei Nawa. Beiden delen een fascinatie voor het transformeren van vormen in de ruimte. Ze confronteren de acht lichamen van de dansers met de materialen en texturen van de scenografie en zo ontstaat een verhaal van rauwe liefde tussen mensen en de planeet waarmee ze verbonden zijn.

De Griekse choreograaf Christos Papadopoulos is befaamd om zijn unieke bewegingstaal. Mycelium creëerde hij voor twintig absolute topdansers van het Ballet de l’Opéra de Lyon, een match made in heaven. Mycelium verwijst niet toevallig naar het ondergrondse netwerk van schimmeldraden van paddenstoelen. Papadopoulos liet zich in zijn zoektocht naar een nieuwe vorm van collectiviteit namelijk inspireren door dit natuurlijke organisme. Op de scène ontwikkelt zich een ondoorgrondelijk web van interacties en sensaties tussen de dansers.

Dorothée Munyaneza keert na 28 jaar terug naar haar geboorteland Rwanda. Umuko is een boom met dieprode bloemen die haar herinnert aan haar jeugd. Als bewaker van verhalen en genezer symboliseert Umuko de verbinding tussen verleden en toekomst. Samen met vijf jonge Rwandese artiesten viert Munyaneza de creativiteit, durf en vrijheid van een nieuwe generatie die zowel herinneringen met zich meedraagt als droomt van de toekomst.

Er bestaan veel werelden, en er komen er steeds meer bij. In The Rise creëren componiste Eva Reiter en choreograaf Michiel Vandevelde een nieuwe wereld, op basis van een reeks gedichten van Nobelprijswinnaar Louise Glück. De ceremoniemeester is een dove acteur en vertaaltovenaar. Zijn gebaren worden automatisch omgezet in geluid en beweging, en omgekeerd. 

Ballet de Lorraine schittert in een double bill met werk van twee hedendaagse choreografen. Zowel Ayelen Parolin als Marco da Silva Ferreira zoeken voor dit project de link op met raveparty’s en nachtclubdansen. Parolin kiest in Malón voor een overdaad aan beweging en energie die uitmondt in een wilde dansrave! Da Silva Ferreira grijpt terug naar de folia, een Portugese herdersdans uit de 16e eeuw. 

Anne Teresa De Keersmaeker creëert en danst een duet met aanstormend talent Solal Mariotte. Vanuit een gedeelde interesse in chanson exploreren ze in deze creatie de melodieën, stemmingen, narrativiteit en gebaren die dit muziekgenre kenmerken. In 2002 creëerde De Keersmaeker haar tweede danssolo, Once, op muziek van de Amerikaanse folkzangeres Joan Baéz. In Creation 2025 krijgt dit traject een vervolg, en verkent ze samen met Mariotte het potentieel en de uitdagingen van het choreograferen op songs.