Stel je een dans voor – The Romeo – genoemd naar de jonge minnaar uit Shakespeare die dacht dat hij de dood kon overwinnen. Een dans die over de hele wereld bekend zou zijn, hoewel niemand zou weten wanneer en waar hij is gemaakt. Waar The Romeo ook vandaan komt, de toonaangevende Amerikaanse choreograaf Trajal Harrell verbeeldt deze dans voor en door mensen van verschillende origine, gender en over generaties heen. En misschien begint het verhaal dan pas echt.

Le sacre du printemps van componist Igor Stravinsky en choreograaf Vaslav Nijinsky inspireerde sinds de première in 1913 verschillende kunstenaars. Een eeuw later verandert de fascinatie voor dit offerritueel ter ere van de aarde in een noodzaak. Wat is onze relatie met de natuur? Wie offert hier eigenlijk wie op? Choreograaf Michiel Vandevelde bouwt een brug tussen het verleden en de toekomst. Hij reduceert het stuk tot een duet en breidt de compositie van Stravinsky uit met een nieuwe elektronische epiloog.

De Braziliaanse kunstenaar Pol Pi is behalve altviolist ook danser en choreograaf. Met Schönheit ist Nebensache creëert Pol Pi een buitengewone dialoog tussen een sonate voor altviool van de Duitse componist Paul Hindemith en de danscyclus Afectos Humanos van expressionistische Duitse choreografe Dore Hoyer. Via muziek, dans en woord ontstaat een delicaat trio, even intiem als politiek.

Choreografe Robyn Orlin groeide op in het door apartheid versplinterde Zuid-Afrika. De beelden van jonge, zwarte Zoeloe-riksja’s die op hun kleine handkarren witte mensen vervoerden, waren tekenend voor haar jeugd. Wat haar het meest opviel, was niet zozeer de uitbuiting, maar vooral de wilskracht om het hoofd te bieden aan deze vernedering. Via deze voorstelling deelt ze haar herinneringen met een jonge generatie Zuid-Afrikaanse dansers en strijdt zo samen met hen voor waardigheid en gelijkheid vanuit artistieke zelfexpressie.