Hoe theatraal de eerste vier delen van Berlioz’ symfonie ook zijn, toch passen hun vormen nog min of meer binnen de normen van de klassieke symfonie. Maar in de finale, waar de hallucinatie verhevigt, laat Berlioz de radars van zijn horrorfabriek nog tegendraadser ratelen. We bevinden ons op de begrafenis van de held, een heksensabbat met ‘schaduwen, magiërs en alle soorten monsters’. Zo’n scène belandde nooit eerder in een symfonie. Berlioz moest er dus een vorm voor uitvinden. Het werd een ketting van diverse groteske episodes. Een ervan bouwde hij op de oude gregoriaanse dies irae-melodie van de dodenmis. In de volgende episode wordt die door een zenuwziek themaatje afgewisseld, alvorens het orkest beide thema’s in een maffe climax door elkaar speelt. Dit soort ‘hereniging van twee thema’s’ werd later een van Berlioz’ lievelingstechnieken.