Hoewel Berlioz de muziek die hij in Rome hoorde maar niks vond, liet zijn verblijf in Italië een belangrijke indruk op hem na. Het was alsof de romantische werelden uit de reisverhalen die hij als kind verslond, hier tot leven kwamen. Hij zag bandieten en de rondtrekkende pifferari-muzikanten die met hun doedelzakken uit het Zuiden van Italië naar Rome trokken. Op Felix Mendelssohn na, trok hij zelden met componisten op. In de plaats daarvan reisde hij het land af, ontmoette matrozen, boeren en beeldhouwers en maakte met zijn nieuwe vrienden al zingend lange bergwandelingen in de Abruzzen. De indrukken die Berlioz opdeed, belandden later op een concrete manier in orkestwerken als Harold en Italie (1834) en Roméo et Juliette (1839). Maar ongetwijfeld voedden ze ook de sensuele zin voor klankkleuren en atmosferen in zijn muziekstijl.