Het Parijse publiek zou in de jonge held van de Symphonie fantastique ook een patiënt van monomanie herkend kunnen hebben. Monomanie was een mentale ziekte die de Franse arts Étienne Esquirol rond 1810 aan de groeiende medische literatuur over geestesziektes toevoegde. Zijn patiënten werden dag en nacht verteerd door eenzelfde gedachte. De ziekte werd druk besproken in Parijse salons, kranten en novelles. Vooral Esquirols subcategorie ‘erotische monomanie’ fascineerde. Daarbij werden patiënten overvallen door een passie voor een vrouw die ze nog nooit ontmoet hadden maar toch idealiseerden. ‘Terwijl ze haar ingebeelde perfecties contempleren, raken ze in extases’, schreef Esquirol, ‘maar wanhopend om haar afwezigheid, is de blik van deze patiënten neergeslagen.’ Het eerste deel van de Symphonie fantastique schommelt al even wild tussen emoties.