Toen Berlioz in 1867 zijn Symphonie fantastique voor de laatste keer dirigeerde, beschreef hij in een brief hoe hij zichzelf moest inhouden om niet in huilen uit te barsten bij het derde deel van zijn werk. Deze ‘scène aux champs’ begint met een eenvoudig signaal op de Engelse hoorn dat beantwoord wordt door een hobo, in de verte achter het podium. Met dit orkestrale effect neemt Berlioz je mee naar het platteland, waar herders hun liederen door de bergen doen galmen en de held zich over zijn liefdeslot bezint. Het landschap trilt mee op het ritme van zijn ziel: een wereld vol idyllische melodieën kleurt na het verschijnen van de idée fixe stormachtig. Wanneer de Engelse hoorn de natuurscène afsluit met hetzelfde signaal van het begin, wordt deze niet langer door de hobo beantwoord, maar door een onheilspellende akkoord op de pauken.