In de finale hoor je ook heel mooi hoe Berlioz als een klankingenieur omgaat met het orkest. Ingeleid door het geluid van klokken, laat hij de oude religieuze dies irae melodie diep bij een koor van koperblazers klinken. Oorspronkelijk schakelde Berlioz daarvoor een serpent in. Dat eeuwenoude laag klinkende blaasinstrument werd tijdens de 19e eeuw in Parijs gebruikt om religieuze gezangen in de kerk te begeleiden. Maar terwijl koperblaasinstrumenten zich in snel tempo ontwikkelden, verving Berlioz in latere versies van zijn werk de oude serpent door modernere blaasinstrumenten, zoals de ophicleïde, die in 1817 ontwikkeld was, of de nog jongere tuba. Daarnaast verwerkte hij in de finale ook een innovatieve speeltechniek, waarbij de violen niet met de haren maar met het hout van hun strijkstok spelen om zo krakende botten te evoceren.
