‘Ik aanvaard dat deze symfonie een bijna onvoorstelbare vreemdheid bezit’

Zo berichtte een van de recensenten op de première verbluft. De Symphonie fantastique is inderdaad een symfonie van de vreemdste soort. Beethoven had al getoond dat je met pure instrumentale muziek poëtische gedachtes of een heroïsch drama kon uitdrukken. Maar dat expressieve potentieel dreef Berlioz met zijn symfonie tot het uiterste. Bij zijn werk hoorde een programmablaadje waarin hij het drama dat zijn muziek uitdrukt in woorden samenvat: het leek wel een synopsis van het soort liefdesromans die toen populair waren. Om zijn luisteraars diep in de emotionele wereld van dat drama mee te trekken zette hij in zijn orkestwerk bovendien de regels van de symfonie op zijn kop. Zo expliciet dramatisch, intiem en evocatief had een symfonie nog nooit geklonken.