Arne Deforce heeft als muzikant dezelfde onderzoekende houding als menig wetenschapper. Voor hem is de klankwereld van de cello (en de muziek in het algemeen) even onbegrensd en intrigerend als de kosmos voor een kosmoloog. Elk nieuw project is dan ook een uitdaging en een manier om zijn horizon en die van het publiek te verruimen. Het doorgedreven gebruik van elektronica, de samenwerking met tal van componisten, het onderzoeken van nieuwe uitvoeringspraktijken; allemaal facetten van Arne Deforces artistieke praktijk die resoneren met de zoektocht naar orde en kennis in de onmetelijkheid van de ruimte. In zijn doctoraatsonderzoek getiteld LABORINTH Π – Thinking as experiment: 472 Meditations on the need for creative thought and experimentation in performing complex music from 1962 to the present combineerde hij de wetenschappelijke en artistieke
reflex in een lijvig en origineel vormgegeven naslagwerk dat opnieuw voer voor discussie en verder onderzoek kan zijn. De fascinatie voor het kosmische en ongrijpbare doorsnijdt zijn oeuvre, en het hoeft dan ook niet te verwonderen dat één van de belangrijkste recente projecten een grootse compositie voor cello en elektronica is, gecomponeerd door Hèctor Parra op basis van de gravitatiegolven van de versmelting van twee zwarte gaten.
