Grasduinde je al door ons nieuwe programma? Laat weten welke 3 voorstellingen je niet wil missen en maak kans op een exclusieve rondleiding achter de schermen met je vriendengroep (max. 25 personen).
Zingen zit de mens in het bloed, en dat geldt nergens zo sterk als onder de Esten. Het land van Arvo Pärt weet zich door stemmen verbonden. Het bejubelde ensemble Vox Clamantis brengt een glimp van de eeuwenoude vocale tradities van Estland naar Brugge in een kerstprogramma met nieuw en oud. Hedendaagse composities prijken naast volksmuziek in sfeervolle bewerkingen van Cyrillus Kreek, die vanaf 1911 het klinkende erfgoed van zijn land begon te verzamelen.
Giovanni Antonini en Isabelle Faust zijn het gedroomde duo voor een avond vol vonken. We zijn hiervoor aan het juiste (Amsterdamse) adres bij Pietro Locatelli, de ietwat eigenaardige vader van het moderne vioolconcerto. Hij dreef net als Vivaldi de viool tot het absolute uiterste in zijn nog altijd haast krankzinnig virtuoze concerti, en verwerkte er verhalen in, zoals dat van Ariadne op Naxos. In het seizoen waarin Antonini voor het eerst live aantreedt bij ons huisorkest Anima Eterna, kon zijn eigen Giardino Armonico uiteraard niet ontbreken.
Voor dit project ontving het orkest steun van Fondazione Polli Stoppani.
Een concerto met in de hoofdrol … een mandoline. Niet meteen iets waar je wild van wordt? Een volstrekt normale reactie, totdat je Avi Avital aan het werk hoort en ziet. Zijn weergaloze virtuositeit en onweerstaanbare charisma zijn een ideale match voor B’Rock in de vurige concerto’s van Italiaanse barokcomponisten. Alsof de uitdaging nog niet groot genoeg is, zet Avital verder ook muziek van Sollima en een aantal klaviersonates van Domenico Scarlatti moeiteloos naar zijn hand.
Hans Christian Andersens droevige verhaal over de kleine zeemeermin inspireerde Alexander Zemlinsky tot een meeslepend symfonisch gedicht. Hij schildert met treffende noten de allesverzengende sehnsucht en onverhulde erotiek, in een verhaal van liefde, lijden en opoffering. Even episch is Rachmaninovs Derde pianoconcerto. Technisch verschroeiend en emotioneel uitputtend, en zowat de hoogste klip die een pianist kan nemen. Lukáš Vondráček won er de Koningin Elisabethwedstrijd mee. Hij speelt teder als het kan, gespierd als het moet en steeds onweerstaanbaar overtuigend.
Het Collectief laat ons de broeierige sfeer van de Weense kunstscène anno 1900 opsnuiven. Het Habsburgse Rijk is in verval, Sigmund Freud peilt de diepten van de menselijke ziel, en intussen leggen Zemlinsky, Schönberg en Webern een bom onder de laatromantische muziektaal. De wereld van gisteren is voorgoed voorbij! Geen wonder dat deze periode zoveel van weemoed doorregen muziek heeft voortgebracht. En laat dat nu net de muzikale moedertaal zijn van Het Collectief.
Benjamin Britten wist als geen ander hoe hij poëzie op muziek kon zetten. Voor de meesterlijke karakterschetsen in zijn Six Metamorphoses after Ovid haalde hij de mosterd bij Ovidius’ vermaarde Metamorfosen. Hij toonzette zes mythische personages en liet daarbij geen enkele mogelijkheid van het instrument onbenut. Balder Dendievel en I SOLISTI verweven ze met korte fragmenten uit Ovidius’ kroonstuk en met nieuw werk van zes jonge componisten. Immanuel Boie verbeeldt in zandtekeningen.
Vergeet Digital Dolby surround sound. Met Brussels Philharmonic en de live electronics van IRCAM heb je de real deal voor de perfecte soundtrack van de eerste sciencefictionfilm ooit. De stille zwart-witfilm Metropolis (1927) van Fritz Lang was niet alleen de duurste en beroemdste Duitse film aller tijden, maar ook een van de mijlpalen in de filmgeschiedenis: voor de opnames waren maar liefst 36.000 figuranten en 500 miniatuurwolkenkrabbers nodig. Brussels Philharmonic begeleidt de film live met een nieuwe muziekscore van Martin Matalon die de film nóg meeslepender maakt.
Een nieuwe score componeren bij een klassieker uit de filmgeschiedenis, dat vraagt om een woordje uitleg. Ars Musica had een boeiend gesprek met componist Martín Matalon.
Pure barok, puur plezier, dat is het programma Himmelsmusik van Christina Pluhars ensemble L’Arpeggiata, eindelijk terug in Brugge. Samen met sopraan Céline Scheen en de jonge Poolse countertenor Kacper Szelążek raakt ze je gevoelige snaar in enkele van de mooiste stukken uit het vroege Duitse en Italiaanse repertoire. Eén ding is gegarandeerd: of het nu van droefenis is of van blijdschap, tranen zullen vloeien!
Download het programmaboekje (met aangepast programma)
De audiovisuele kunst van het Japanse fenomeen Ryoji Ikeda is even minimalistisch als adembenemend. Telkens weer speelt hij met de grenzen van de menselijke zintuigen. Dat doet hij door wiskundige concepten, computerdata, geluid en licht met mathematische precisie om te vormen tot werken van een ongrijpbare kracht en schoonheid. In music for percussion, geschreven voor bodypercussie, triangels, cimbalen, crotalen, metronomen en zelfs papier en potlood, komt hij nu eens tot de essentie, dan weer bombardeert hij je met data.
Of Liszts vroege concerto voor piano en strijkers zijn naam waarmaakt en vervloekt is, is niet eens zo’n gekke vraag. Dit uitzonderlijk virtuoze werk vol stemmingswisselingen zou hij zelf nooit gehoord hebben, want het werd pas na zijn dood uitgegeven. Niet zo in Strauss’ Metamorphosen die druipen van het oorlogsverdriet. In de weemoedige strijkers weerklinkt een diepe treurnis over wat verloren ging. Pēteris Vasks drenkt Viatore in eenzelfde verslagenheid en rusteloos muzikaal kabbelen.
In seizoen 2021-2022 namen we 10 personen met dementie, samen met hun partner of vertrouwenspersoon, mee op een muzikale reis doorheen Händels Il trionfo del Tempo e del Disinganno. Tijdens vier creatieve en muzikale workshops dachten ze na over de vier allegorische karakters uit het oratorium: Schoonheid, Tijd, Plezier en Verlichting. Sebastiaan Van Steenberge componeerde op basis daarvan een nieuw koorwerk dat de deelnemers samen met het Brugse koor ‘Zingen is zijn’ zullen vertolken.
Wie bezwijkt niet voor Elgars ongeëvenaarde Celloconcerto? Elgar componeerde zijn meesterwerk als aanklacht kort na de Eerste Wereldoorlog. Niet minder beklijvend is Wagners ‘Vorspiel und Liebestod’ uit Tristan und Isolde, waarin de componist de dunne grens tussen eeuwige liefde en de dood verkent. Ook Alexander Scriabin heeft hoge muzikale ambities: met zijn Poème de l’extase wil hij niet minder dan de eenwording van mens en universum verklanken.
Solist Truls Mørk wordt voor Elgars Celloconcerto vervangen door de Franse cellist Edgar Moreau.
De New Yorkse Bang on a Can All-stars zijn ondertussen even legendarisch als veel van de werken die ze creëerden. Ze weigeren te kiezen tussen avant-garde of rock, tussen brutaal of melodieus. Maar toch is dat laatste ongetwijfeld het hoofdingrediënt van Brian Eno’s Music for Airports. Hij componeerde het werk als tegengewicht voor de storende geluiden en ongeïnspireerde klanklandschappen in luchthavens. Voeg daar de energetische muziek van hun oprichters David Lang en Michael Gordon toe en je krijgt een eigenzinnig, acrobatisch en explosief concert!
Op vraag van Jan Michiels schreef Kris Defoort Dedicatio: een tiental intieme pianostukken, persoonlijke brieven opgedragen aan mensen die hem na aan het hart liggen. Naarmate de pianocyclus vorm kreeg, zag Michiels een steeds sterkere verwantschap met het werk van Debussy. Hoewel er honderd jaar tussen de Franse impressionist en Defoort zit, schrijven ze vanuit een gelijkaardig innerlijk perspectief en gevoel voor kleur. Debussy’s Préludes, uitgevoerd door Jan Michiels en met improvisatie door Kris Defoort, passen het programma dan ook als een handschoen.
Je vriend met de bijnaam Nàtschibinitschibi aanspreken. Dat deed Mozart met Anton Stadler, voor wie hij zijn Klarinetconcerto schreef. Ook Elgar plaagde graag met bijnamen. Nimrod, het beroemdste deeltje uit de Enigma Variations, droeg hij op aan zijn vriend en uitgever August Jäger. Nimrod betekent ‘onovertroffen jager’, maar ook ‘dommerik’. Daar kom je als vrienden onder elkaar wel mee weg. Een hartelijke avond met en voor vrienden.
Schilderen met 55 registers, met zinderende boventonen of met onvoorspelbare zwevingen en dat met een haast etherische zachtheid of met brute kracht. Het kan allemaal met het recent vernieuwde Engels orgel, gebouwd door Peter Conacher & Co in de Sint-Salvatorskathedraal. Ignace Michiels illustreert het aan de hand van parels van César Franck. Jan Christiaens graaft als een ware klankfetisjist naar de diepste geheimen van deze kolos.
Cellist Arne Deforce laat je op zoek gaan naar de diepte van de klank. Van Xenakis’ energieke klankstructuren, over de uitgestrekt klankgolven van Saariaho tot de totale onderdompeling in het immersieve Foris van Cendo. Een klankervaring die onder de huid kruipt.
In La Floresta onderzoekt Hans Beckers de verhouding tussen mens, natuur en technologie. Hoe ervaren we stilte in dit technologische tijdperk? La Floresta gaat terug naar de wortels van de muziek, naar de materialen die de mens als eerste instrumenten/klankmakers gebruikte.
Een kathedraal van klank, elke pilaar omwonden met een fijn web van stemmen: Brumels twaalfstemmige Missa Et ecce terrae motus imponeert. Ze deed Pulitzer-winnaar David Lang meteen denken aan Galilei, gestraft om zijn ontdekking dat de aarde allerminst het centrum van het universum vormt. Langs nieuwe werk sun-centered, mede in opdracht van het Concertgebouw, is een ode aan de ontdekking, een waarschuwing tegen censuur en een bespiegeling op geloof en twijfel.
Heldhaftige prins meets trotse koningin, zo schetste Vergilius Aeneas en Dido. Zo niet in het libretto van Nahum Tate, dat Henry Purcell in de jaren 1680 op muziek zette. In Dido and Aeneas overtuigen spoken de Trojaan wel heel gemakkelijk om Dido te verlaten en Rome te stichten, terwijl de Carthaagse koningin zelf bang lijkt voor het geluk. Op de achtergrond helpt de sinistere Sorceress het ‘lot’ een behendig handje. Al die tragiek en spanning inspireerden Purcell tot fabelachtige muziek, die kort na de dood van de componist al een embleem werd van de Britse cultuur. Het lamento ‘When I am Laid in Earth’ werd zelfs een moderne cultklassieker.
Early Opera Company en een resem topsolisten combineren Purcells topstuk met de eenakter Actéon van Charpentier. De tragische pastorale vertelt hetzelfde verhaal als Dido in haar aria ‘Oft she visits this lone mountain’ en is gebaseerd op een episode uit Ovidius’ Metamorfosen.
Selecteer 3 concerten