3 vragen aan Pieter Matthynssens & Stefan Prins (Nadar Ensemble)

Waarom wordt jouw werk gelabeld als ‘anders’ of vernieuwend?

Onze producties kenmerken zich vooral door hun interdisciplinariteit. Daarnaast sluit onze werkwijze eigenlijk meer aan bij een theatergroep als bijvoorbeeld Needcompany. We vertrekken steeds vanuit de muziek, maar proberen die telkens te kaderen in een overkoepelend, vaak abstract ‘verhaal’. We hechten daarbij bijzonder veel belang aan alles wat op het podium gebeurt, aan de scenografie en de hele dramaturgie: van de intrede en het vertrek van het publiek over het opkomen van de musici tot de podiumwissels.

Hoe voelt het om wars van hokjes te kunnen werken?

Hoewel de leden van Nadar klassiek geschoolde muzikanten zijn, ervaren ze allen een grote behoefte om nieuwe paden te bewandelen,  te experimenteren met andere instrumenten of objecten en soms ook met andere media. Zo is onze violiste Marieke Berendsen ook als scenografe bij elke voorstelling betrokken. En met Wannes Gonnissen hebben we een geweldige sound engineer in onze gelederen. Met zo’n team is het heel evident om nieuwe zaken uit te proberen.

Hoe krijgen we dat ‘andere’ binnenkort te zien of te horen in het Concertgebouw?

In Rauschen, een voorstelling tussen installatie en concert, plaatsen we composities naast elkaar die elk  op een eigen manier de klassieke instrumenten herdenken door ze te demonteren, uit te breiden met motoren of uit dagdagelijkse objecten nieuwe instrumenten te maken. In mei 2019 brengen we Vox Angeli, een creatie van Bernhard Lang, die zijn fascinatie voor engelen kan botvieren in en rond Tuymans’ Angel in de Angel Room van het Concertgebouw. Dat dit werk in première gaat op Hemelvaart kan niet anders dan Goddelijke Voorzienigheid zijn.