De huisartiest - Rosas

Choreografe Anne Teresa De Keersmaeker creëerde in ruim 30 jaar een bijzonder repertoire met als constante haar voorliefde voor klassieke muziek. Geen wonder dat haar ensemble Rosas en het Concertgebouw al sinds 2009 een ideale partner in elkaar vinden. In februari presenteert het Concertgebouw voor de 20e maal een productie van Rosas. Tijd en redenen genoeg voor een feestweek rond Rosas in de Brugse cultuurhuizen én een gesprek met de choreografe zelf.

Als huisartiest heeft Rosas een bijzondere relatie met het Concertgebouw. Hoe zou je die zelf omschrijven?
Sinds het ontstaan van het gezelschap heeft Rosas een aantal zeer belangrijke, trouwe partners gehad. Die partners zijn niet alleen betrokken bij de inhoudelijk-artistieke evolutie van het werk, maar investeren ook in onze relatie met het publiek, over de verschillende jaren heen. En daarnaast bieden zij natuurlijk steun op financieel en organisatorisch vlak. Om dit allemaal te realiseren, heeft een huis een sterke ploeg nodig, met individuen die met ons meedenken, een goede locatie, en financiële middelen. Bij veel instellingen vind je slechts één of twee van die aspecten terug. Het Concertgebouw is een van de weinige organisaties die ze alledrie verbindt. De artistieke ploeg bezit zowel een zeer uitgebreide kennis van klassieke en hedendaagse muziek en dans als een open en onderzoekende blik. Dat resulteert in een toonaangevende, coherente programmatie die zonder compromissen een evenwicht weet te vinden tussen enerzijds grotere publiekstrekkers, en anderzijds gedurfde keuzes voor minder bekende artiesten. En door de uitzonderlijke architectuur neemt het Concertgebouw binnen het Belgisch landschap zowel voor dans als voor muziek echt een unieke plaats in. Grootschaligheid gaat hand in hand met een gevoel van intimiteit, en de akoestiek en visibiliteit zijn er buitengewoon goed. 

Rosas staat dit seizoen met drie erg diverse producties in Brugge: een repertoirestuk op jazzmuziek in de Stadsschouwburg, een nieuwe creatie op werk van Bach in het Concertgebouw en een participatief project ‘extra muros’. Mag je deze selectie beschouwen als een goede introductie tot jouw oeuvre?
Ja, in zekere zin wel. De zes Brandenburgse Concerten is onze grootste productie ooit op muziek van Bach, en wordt live begeleid door B’Rock, met Amandine Beyer als muzikaal leider. Het Concertgebouw is het ideale plateau voor deze jubelende voorstelling. De concerto’s, met hun feestelijk allure, vormen het hoogtepunt van Bachs wereldlijke muziek. Hij schreef ze bovendien op een moment dat hij omringd was door briljante muzikanten voor de uitvoering. Je zou deze productie een voortzetting of een vergroting kunnen noemen van mijn choreografie op de Cellosuites. Ik beschouw het echt als een sleutelwerk in mijn parcours. A Love Supreme, op muziek van John Coltrane, is gelijkaardig in de hechte relatie tussen muziek en dans, in de directe verbinding tussen één instrument en één danser. Voor de choreografie, die schriftuur en improvisatie samenbrengt, werkte ik samen met Salva Sanchis. Niet alleen bij de creatie, maar ook toen we het stuk vorig jaar hernamen met een nieuwe generatie Rosas-dansers. 

En waar komt het idee voor een Slow Walk vandaan?
De Slow Walk is een extreme uitvergroting van de openingsscène uit Golden Hours (As you like it), waarbij de dansers heel traag over het podium stapten. Dit principe benoem ik als my walking is my dancing: de idee dat stappen, de meest eenvoudige menselijke beweging, een mogelijk begin is voor een ‘eerste’ dans. Door de besloten omgeving van het theater achter ons te laten en naar buiten te gaan, werd het een project waaraan iedereen kan deelnemen. Stappen is immers iets wat we allemaal doen, maar wanneer je één parameter verandert, namelijk de tijd vertraagt, beïnvloedt dat ook de manier waarop je de ruimte ervaart, en je eigen beweging daarin. Tot nu toe hebben we de Slow Walk nog maar twee keer georganiseerd, in Brussel en Parijs. In Brugge vindt ze plaats in het kader van het SLOW-festival dat het Concertgebouw organiseert, een perfecte gelegenheid. 

— Floor Keersmaekers