Ik zie COVID-19 als een verinwendiging van de klimaatcrisis in onze lichamen. Ik denk dat dit het ultieme bewijs is dat wie zijn omgeving vernietigt, zichzelf vernietigt. Het raakt ons in onze kern, in hoe we als mensen bestaan en omgaan met elkaar. We moeten plots niet enkel ons eigen lichaam, maar ook het lichaam van de ander wantrouwen. Hierdoor raakt COVID-19 ook het DNA van onze danspraktijk, waar de ontmoeting van lichamen centraal staat.
Op het ogenblik dat jullie mij deze vragen stellen, is het nog niet duidelijk hoe we precies verder kunnen op lange termijn. We zitten in een spanningsveld tussen terug willen naar normaal, zonder dat we zeker zijn of dat kan. Dit is een onmiddellijke erkenning van hoezeer je elkaar nodig hebt, en hoe belangrijk het is voor een gemeenschap om een plek zoals een theater te hebben waar je ruimte en tijd kan delen met anderen en plaats kan maken voor reflectie, voor vieren en voor troost.
De première van de Mysteriesonates zal de eerste keer markeren in de jarenlange samenwerking met het Concertgebouw dat een van mijn creaties er in wereldpremière gaat. Dit is het resultaat van een mooi inhoudelijk traject geschraagd op gedeelde waarden, waarbij de dialoog met het team een directe inspiratiebron is voor mijn artistieke keuzes en mijn reflecties op de relatie tussen dans en muziek.