De verhalen van en over het Concertgebouw kunnen maar bestaan dankzij ons fantastisch publiek. We laten ook jullie dus graag aan het woord. In dit magazine: de heren Firlefyn – vader Philippe en zonen Matthias en Thomas. Ze lopen de deur van het Concertgebouw niet plat en wensten unaniem dat ze hier vaker vertoefden, maar tussen droom en daad staan drukke agenda’s, jonge kinderen en ook – dat verhullen we niet – wat kritische noten. We doken in dat ene vrije gaatje voor een gesprek.
Welke Concertgebouw-verleidingen kunnen jullie moeilijk weerstaan?
Matthias: Voor de grote orkesten, en alles wat richting jazz en blues gaat, kom ik hier heel graag langs. Ik herinner me ook dat Thomas en ik enorme fans waren van het filmconcert Modern Times. Een klassieker van de stomme film tot leven gebracht door Brussels Philharmonic. Prachtig!
Thomas: Mijn partner werkt hier, op zich al een verleiding! Ze tipt me geregeld een mooie voorstelling. In het begin kwam ik wat aarzelend mee maar sinds ik Dmitry Sinkovsky en B’Rock Orchestra Vivaldi’s Vier seizoenen hoorde spelen, ben ik verkocht. De klassiekers kunnen mij absoluut bekoren; hedendaagse dans moet ik nog beter leren kennen en waarderen, denk ik.
Philippe: Vivaldi is mijn all-time favourite. Ik hou van het frivole en het speelse in zijn muziek. Maar ook Bach en Mozart ontgoochelen nooit. Genietbare, toegankelijke muziek dus voor mij. Mijn echtgenote is dan weer gelukkig als er hier en daar wat accordeon – haar instrument – weerklinkt op jullie podia.
Ik wil mijn dochtertje echt alle vormen van cultuur kunnen meegeven. Dat verrijkt je blik op het leven.
Komt de volgende generatie Firlefyn ook al eens richting Concertgebouw?
Thomas: Ons dochtertje beleefde hier haar eerste concert toen ze amper een maand oud was. Ze heeft zowat de hele tijd geslapen, maar als ouders vonden we het heel leuk. Mijn jeugd was eerder gevuld met sport en jeugdbeweging, maar ik wil haar echt alle vormen van cultuur kunnen meegeven. Dat verrijkt je blik op het leven.
Matthias: Mijn kinderen zijn 5 en 8, ideaal dus om ze eens mee te nemen. Mijn dochter was zot van de voorstelling MOL, met klassieke muziek én een spannend verhaal. Ik vind het leuk dat ze kunnen proeven van cultuur, dat iets abstracts op die manier tastbaar wordt. Je haalt ze weg van het tv-scherm en biedt ze een onvergetelijke live-beleving. Ik denk dat kinderen ook echt hun ouders de weg kunnen wijzen naar het Concertgebouw. Ze komen hier met de klas, of zijn zo enthousiast na een familievoorstelling dat je als ouder denkt: ‘hier moeten we vaker komen’.
Matthias, jij ervaart in je professioneel leven ook de kracht van cultuur.
Matthias: Ik werk met ouderen, en wanneer ik bij hen binnenkom, dan staat er heel vaak klassieke muziek op. Ik merk bij hen echt een stille honger naar klassiek, en de live beleving ervan. Helaas zijn (onze) senioren niet altijd mobiel genoeg om effectief tot in het Concertgebouw te geraken, en bovendien zijn lange avondconcerten vaak zwaar voor hen. Zondagnamiddagconcerten zijn op dat punt veel handiger, maar de personeelsbezetting is op die momenten meestal beperkter. We tekenden dan ook graag in voor het project Vier het Leven, dat zorgt voor vip-begeleiding voor ouderen, van hun zetel tot in de stoel van de Concertzaal, en terug. Heel tof dat het Concertgebouw daar mee zijn schouders onder zet.
Leeftijdsgenoten vermoeden vaak niet dat ook jongere mensen hier hun gading kunnen vinden.
Ervaren jullie drempels om hier binnen te stappen?
Matthias: Ik merk dat leeftijdsgenoten vaak vreemd opkijken als ik hen vertel dat ik in het Concertgebouw naar een voorstelling ben geweest. Ze vermoeden vaak niet dat ook jongere mensen hier hun gading kunnen vinden. Mij trekt de combinatie van wat me-time of een gezellige avond met mijn vrouw of ander goed gezelschap, een programma dat me aanspreekt, en een glaasje achteraf me nochtans gemakkelijk over de streep.
Thomas: Vrienden meekrijgen is inderdaad niet zo evident. De voorstellingen vragen ook van het publiek vaak een inspanning: je moet ervoor openstaan en je aandacht erbij houden, dikwijls na een lange werkdag. Onze vrienden hebben ook vaak kleine kinderen, en krijg die agenda’s dan maar eens op elkaar afgestemd. Nochtans kan ik het iedereen aanraden. Een eerste keer die Concertzaal binnengaan, dat is echt overweldigend, net als de kracht van klassieke muziek aan den lijve ervaren.
Philippe: De uitstraling van het gebouw voelt voor mij soms wat gesloten aan. Nochtans: eens je hier bent binnengestapt, weet je dat je welkom bent, en wordt het evidenter om nog eens terug te keren, voor een glas of een voorstelling, of allebei. Ik herinner me trouwens nog heel goed hoe het Concertgebouw verrees op ’t Zand: vanuit mijn huis moest het zicht op de Sint-Salvatorskathedraal stilaan wijken voor een ander panorama … (lacht) Nu kan je je Brugge niet meer indenken zonder het Concertgebouw.
