Het is alsof Ryoji Ikeda weer optrad in het Concertgebouw: oordopjes aan de ingang en een concertzaal vol luidsprekers. Als aliens – of is het een leger cyclopen - staan ze opgesteld, de vele luidsprekers van het Acousmonium, een waar orkest van speakers met elk hun eigen klankkleur en functie. Esther Venrooy, die haar doctoraat over de perceptie van klank en de integratie van klankkunst in architectuur eerder vandaag nog uiteenzette, leidt het optreden in. Vermoeid maar enthousiast legt ze uit hoe studenten van de LUCA school of arts en de ÉSAVL kunstschool in Luik de kans kregen hun eigen akoesmatische creatie voor te stellen op het Acousmonium, hetzelfde luidsprekerorkest waar Ioannes Xenakis zijn Diamorphoses op componeerde. Het Acousmonium doet hun soundscapes door de verschillende delen van je brein resoneren, ongewild betast het je synapsen. De geluidsgolven worden bijna zichtbaar, ze kruipen in al je zintuigen. Scherpe klanken rijten het publiek aan flarden, gefluister vanuit alle richtingen doet je hoofdhuid tintelen alsof je een ASMR-filmpje aan het beluisteren bent. De creaties zijn van wisselende kwaliteit, maar het blijft interessant om te zien hoe elke student zijn/haar creatie invult.
Tekst: Jolan Wuyts
Foto's: Tim Theo Deceuninck