‘Deepspace’ is voor James Batchelor een zoektocht naar stabiliteit en stillness
Deepspace. Een dansende veruiterlijking van twee maanden onderzoek in sub-antarctische wateren. Oneindige openheid, enkel ijs en de woeste zee als tijdloze aanwezigen. Een ervaring waar het vinden van stabiliteit en stillness een constante opgave is.
In ‘Deepspace’ onderzoekt James Batchelor het onbekende. Met het lichaam als mediator onderzoekt hij de ruimte, test hij de grenzen van isolatie en nabijheid af.
De voorstelling vindt plaats in een black box. Er staan geen stoelen, het licht voelt natuurlijk aan. We zouden evengoed in een repetitie kunnen zijn. In het midden van de zaal staan de performers muisstil: James Batchelor & Chloe Chignell. Heel langzaam kruipt hun arm omhoog. Het is een dans van de stilte, uitgepuurd van beweging.
Objecten en afbakeningen
Al gauw evolueert de dans. Ze wordt vloeiend. Het idee van water, van de zee, wordt heel tastbaar. Heen en weer deinend banen de dansers zich een weg doorheen de zaal en het publiek. Het zwaartepunt ligt tussen hun twee lichamen. Alleen in symbiose kunnen ze verder dansen. Verbondenheid, steunen, aanraken, maar ook afstand houden, worden steeds belangrijker. Hun onverzadigbare zoektocht naar wat ruimte is, confronteert de toeschouwer. Meermaals zorgt de samensmelting van toeschouwers en performers voor dwingende confrontaties waarbij het publiek door de dansers door de ruimte wordt gestuwd.
Het tastbaar maken van ruimte gebeurt ook via objecten en afbakeningen. Bollen van verschillende grootte, een witte plaat die balanceert op het lichaam, muren die afgetast worden. Het brengt de ruimte letterlijk in kaart. Ook de soundscape van Morgan Hickinbotham dompelt je volledig onder in de sfeer van zee, stillness en ruimte.
‘Deepspace’ is een ervaring waar nooit een sluitend antwoord wordt gegeven. Het biedt een kader tot introspectie, gegoten in een esthetisch sterke voorstelling.
Gezien door Bastiaan Degryse (Soundcast+) op zaterdag 8 december tijdens DD18µ
Foto: Aïsha Baert