Balans van de traagheid
‘Deepspace’ als een meditatief onderonsje met James Batchelor en Chloe Chignell
Net voor het publiek naar de zaal zal worden geleid, wordt meegedeeld dat de voorstelling staand te aanschouwen is. Geen gsm’s, jassen, tassen én stoelen toegelaten dus. Blikken worden uitgewisseld, de kuiten vluchtig voorbereid voor een vijftig minuten durende trip naar ongekende wateren. De Australische choreograaf en geprezen danser, James Batchelor, staat ons met Chloe Chignell in alle stilte op te wachten. Onbeweeglijk en met een jeu-de-boules-bal in de hand als startpositie. Gezoem door de boksen, de ramen met wit papier afgeplakt, zachtrode lampen en een binnensijpelend publiek dat voorzichtig de ruimte als een uitdijende plas inpakt: de sfeer is meteen gezet.
Als toeschouwer zelf mogen kiezen waar je plaatsneemt tijdens een voorstelling, is vrijwel uniek. Nonchalant leunend, voorzichtig in kleermakerszit, anderen dan weer ostentatief met gekruiste armen, alsof ze duidelijk maken dat dit stuk – fout gedacht van mij – hen niet zal overrompelen. De ongeschreven regels van een staande vertoning worden de eerste vijf minuten nogal voorzichtig afgetast. Alsof gaan zitten volstrekt verboden is en leunen tegen de dichtstbijzijnde muur of radiator een doodzonde kan zijn.
De benen blijven ook bij het publiek niet gespaard. Relatief snel wordt duidelijk dat de twee dansers de volledige ruimte met elegante en zwierig uitgestrekte passen innemen. Het publiek schuifelt mee. Nee, de positionele keuzes die wij als toeschouwer maken, doen de performers niet inboeten aan speelruimte. De dynamiek die hierdoor ontstaat, levert een beduidende bijdrage aan de format waarbij de dansers hun verhouding tegenover diezelfde ruimte aftasten. Meer dan louter een dansvoorstelling, is deze minimalistische performance een geslaagde en gelaagde combinatie van dans, ijle elektronische muziek en installatiekunst. De drie vormen een harmonisch geheel dat ons als publiek doet wegdromen naar een begeerlijke, eenzame plek.
Allermooist is het einde van de opvoering. De balans van de traagheid binnen de ruimte, wordt in alle intimiteit uitgepuurd. De toeschouwers zijn nog maar op enkele centimeters van de twee dansers verwijderd. Enkelingen buigen zich letterlijk over de ontblote rug van de choreograaf en danser, waar een rode lichtbundel de esthetiek van een gespierde mannenrug onderlijnt.
In deze intimiteit wordt de voorstelling afgerond. Het publiek heeft zich ondertussen gewillig en vol belangstelling rond de twee performers gedicht. Het applaus doet ons wakker worden uit een meditatief onderonsje met James Batchelor en Chloe Chignell dat nog lang zal nazinderen.
Gezien door Soundcaster Aïsha Baert tijdens December Dance op 09.12.18 in De Groenplaats - KAAP, Brugge
Foto: Aïsha Baert
