Die Weise von Liebe und Tod, waar De Keersmaeker de relatie tussen dans en tekst aftast, is gebaseerd op het gelijknamige prozastuk van Rainer Maria Rilke. Ik was van plan Rilkes tekst eens door te nemen voor ik naar de voorstelling vertrok, maar dat bleek niet nodig te zijn. Anne Teresa reciteert woord voor woord de originele Duitse tekst alsof het een verhaaltje is voor het slapengaan. Het voelt intiem aan, de moederlijke choreografe begeleid door een enkele andere danser en een dwarsfluit. Die laatste twee figureren enkel even bij aanvang van de voorstelling, om de toon te zetten, en laten dan de rest over aan De Keersmaeker. Het is zo simpel, maar net daarom zo geniaal: het verhaal wordt verteld, met stem en lijf, en de rest wordt aan de verbeelding overgelaten. Dichter bij een originele vertolking van Rilkes emotie kan je haast niet komen. Anne Teresa belichaamt Rilkes woorden 110 jaar na hun ontstaan met een verrassend gemak.

En wat voor woorden. Ze worden in zowel het Duits als in het Nederlands op de achterwand geprojecteerd, verstild en wonderschoon. Contrasterend vult De Keersmaeker de ruimte ervoor met haar energieke beweging. Afwisselend priemend en vloeiend onderstreept ze de tekst auditief en visueel.

Eens een mijmerende reisgenoot,

Nur in der Nacht manchmal glaubt man den Weg zu kennen.
Vielleicht kehren wir nächtens immer wieder das Stück zurück, das wir in der fremden Sonne mühsam gewonnen haben?
Es kann sein.

dan een trotse vaandeldragende ridder,

Meine gute Mutter,
seid stolz: Ich trage die Fahne

naar een liefdesgenoot in het warmst van de nacht.

Da ist nichts, was gegen sie wäre: kein Gestern, kein Morgen;
denn die Zeit ist eingestürzt.
Und sie blühen aus ihren Trümmern.

Na het strijdgewoel valt ze stil, trekt ze zich terug. Nu ze even van het podium af is, zien we dat haar sporen in het vuil van de witte vloer zijn achtergebleven. Een testament van het verhaal blijft achter in het stof, even verstild als de woorden op de wand.

Die Weise von Liebe und Tod is een stuk over oorlog en moeders, waar rozenblaadjes vrouwen zijn en brieven nooit verstuurd worden. Het is vooral een voorstelling die je verliefd laat worden op de woorden van een lang gestorven schrijver, nadat die even weer tot leven kwamen in Anne Teresa de Keersmaeker.

Jolan Wuyts, Soundcast

Jongerenreporter Concertgebouw Brugge