De kracht van fragiliteit
Louise Raes over de voorstelling 'Farci.e' van Sorour Darabi
Het publiek treedt binnen in een klinische witte ruimte. Fel wit licht weerkaatst op een spierwitte vloer, stoel en tafel. Het publiek fluistert zijn laatste woorden, zet zijn gsm uit en dan…dimt het licht niet. Sorour Darabi komt langs de deur binnen en neemt meteen de tijd om een connectie te creëren tussen zichzelf en zijn.haar publiek. De felverlichte zaal laat haar.hem toe om intens oogcontact te maken met de toeschouwer. Deze handeling maakt duidelijk dat deze voorstelling niet uit een monoloog maar een dialoog zal bestaan. Het publiek zit er wat ongemakkelijk bij. Er wordt meer dan kijken van ons verwacht want deze keer kijkt de performer terug.
Sorour wandelt moeizaam – zijn.haar lichaam lijkt mismaakt en hulpbehoevend – tot aan de vooraan geplaatste tafel. Op de tafel staan twee objecten: een klein flesje water en een bundel papier. Sorour worstelt om de bundel papier, met behulp van wat water naar binnen te werken. Hij.zij vertelde me na de voorstelling dat het papier en vooral de woorden daarop een materialisering voorstellen van de moeilijkheden die rigide begrippen en grenzen omtrent androgynie met zich meebrengen.
De boodschap die hij.zij brengt doet hij.zij in stilte. Haar.zijn houdingen zetten een fragiel lichaam op scene maar haar.zijn blik en handelingen vertellen een ander verhaal. Fiere en vastberaden ogen staren indringend in die van het publiek. Een fragiel lichaam kan ook sterk zijn, vertelt Sorour ons. De voorstelling geeft hem.haar een platform om die kracht in fragiliteit te laten zien in zijn veelzijdigheid. Het lichaam dat als verwarrend zou kunnen worden geïnterpreteerd in het straatbeeld krijgt hier zijn werkelijke betekenis. Daarom gaat hij.zij een stille en heel erg persoonlijke dialoog met het publiek aan. Om ze tijd te geven om te kijken, zichzelf vragen te stellen, te denken en hopelijk vrede nemen met het feit dat niet elke object, noch elk mens in een hokje geplaatst kan worden.
Wanneer Sorour Darabi zijn.haar voorstelling abrupt doorbreekt door zijn.haar publiek luidop te bedanken met een zachte ‘thank you’ moet ook ik even diep ademhalen. Haar.zijn persoonlijke betoog dat niets meer dan begrip en respect verlangt, zorgt voor een spanning die in leden en lijf nazindert.
Gezien op zaterdag 10 december 2017 tijdens het festival December Dance 2017
