De poëzie van het schilderen
Tigran Hamasyan observeert en laat een diepe indruk na
Na meer dan tien jaar in de Verenigde Staten gewoond te hebben, keerde de Armeense pianist en jazzsuperster Tigran Hamasyan terug naar zijn thuisland. Ietwat ontheemd vielen hem er zaken op waar hij vroeger nooit bij had stilgestaan. Hij besloot zich toe te leggen op de kunst van het observeren met als resultaat het in 2017 verschenen album An Ancient Observer. Al eeuwenlang probeert de mens zich te bekwamen in het registreren van zijn omgeving, maar Hamasyan legt de lat vanavond wel zeer hoog.
Met enkel een vleugelpiano en een MIDI-controller trotseert de artiest het grote podium van de concertzaal. Hij springt voortdurend tussen lyrische pianojazz en vette beats, en doet hierdoor bij momenten wat aan Nils Frahm denken. De pianist schildert voor ons de poëzie van alledaagse taferelen. We zien mensen die langs elkaar heen lopen in de drukte van de stad. Kinderen die leren hinkelen. Een vader die ruzie heeft met zijn zoon. Soldaten die marcheren richting de overwinning die steeds minder waarschijnlijk wordt. Laag over laag creëert Hamasyan een wervelwind die je meezuigt. Zo vervagen uiteindelijk alle gezichten tot een kolkende massa. Alles wordt stil. De zekerheid van de pianoklanken keert terug. Om dan weer te beginnen aan een nieuw schilderij.
Hamasyan toont zich vooral een harde werker, lijkt op sommige momenten zelfs zijn eigen slavendrijver. Hij speelt in een genadeloos ritme met zijn hele lijf, gebruikt woordloze zang, zucht en kreunt. In de herhaling perfectioneert hij zijn melodieën en vindt hij zich telkens opnieuw uit. Zo drijft Tigran Hamaysan zichzelf steeds voorwaarts. Op zijn gezicht lijk je af en toe af te kunnen lezen dat hij hierbij zelfs zichzelf verrast.
Het was vanavond de voorlopig laatste kans om Hamasyan aan het werk te zien in België. Met dit afscheid hopen we hem heel snel weer te zien.
Geschreven door Sam Ecker (KAAP) op zaterdag 17 november 2018 tijdens Jazz Brugge – dag 2
