Dear human, just feel me!
Atomos – Random Dance & Wayne McGregor
Za 07.03.2015 Concertgebouw Brugge
Het podium opent zijn vloeren met het luiden van de golvende orgelklanken van A Winged Victory of the Sullen, het duo dat voor deze voorstelling de soundscape maakte. Onmiddellijk al gepakt door de melancholie van choreograaf Wayne McGregor zit ik op het puntje van mijn stoel.
Een sinaasappelkleurige, rechthoekige lichtbundel - de belichting is werkelijk adembenemend - leidt mij in de andere wereld van de voorstelling. Tien dansers bewegen als kronkelende cellen. Ze staan voor de weg naar een passie voor elkaar en zichzelf, twijfelende empathie en connectie. Dit is rauwe emotie en pure kracht, gebracht door super professionele, klassiek getrainde dansers. Dit in combinatie met uitzonderlijke visuele en auditieve impulsen.
Dan dalen enkele flatscreens neer en hangen ze statisch als wolken boven het grootse podium. De beelden en lichamen bewegen zich samen gracieus doorheen de mistige lichtvlakken. Op de schermen wordt er in - en uitgezoomd op onze microscopische cellen. De atomen vormen een eigen taal die op haar beurt de bewegingen van de dansers inspireren, ze zijn het verlengstuk van hun dansend lichaam.
Meer en meer voel ik hoe groot McGregor denkt. Hoe hij op zoek gaat naar de intelligentie van het lichaam, hoe fascinerend dat lichaam is. Hoe het nadenkt, oplossingen vindt, vorm geeft en creëert. Eindeloos, zoals de pirouettes en arabesken die me blijven verbazen.
Naar het einde toe wordt de muziek melancholischer en het stuk eindigt op een onverwacht moment. Maar zelfs na het slot blijft de mystieke sfeer in de zaal. Alsof iedereen één moment uit dezelfde leegheid van een atoom bestaat.
Clara Cornil - Soundcast
Jongerenreporter Concertgebouw Brugge
