December Dance 18 eindigt met 'Time' in tijdloze schoonheid
Triple Bill vandaag. December Dance loopt op haar einde, dus de slotvoorstelling mag al eens wat meer zijn. Drie korte voorstellingen vanavond door The New Zealand Dance Company die op een of andere manier allemaal met tijd te maken hebben.
Starten doen we met 'Matter', een choreografie van Ross McCormack. Zes palen op scène, verder niets. De dansers vormen formaties die ons aan dieren doen denken. Af en toe lijkt het wel een illusie en verworden ze tot vreemde creaturen. De choreografie wordt haarfijn uitgevoerd, een indrukwekkende techniek die steunt op ritme en telling. ,,Ja, maar dat is toch zo bij elke choreografie?’’ Ja, maar hier is ritme en telling dubbel zo belangrijk want alles moet perfect synchroon zijn. Dat is het hier zeker. Alleen al dat ene moment wanneer de dansers in een rij staan bij de middelste paal en de choreografie - in mijn ogen dan- fantastisch wordt uitgevoerd. Ik doe mijn pet af voor het lichtontwerp. ,,Ja, maar dat is toch altijd zo?” Ja, maar het lichtontwerp van Jo Kilgour brengt ons van de ene sfeer in de andere zonder het bruut af te breken. Ook de black-outs missen hun effect niet.
Na een korte pauze krijgen we het tweede stuk van de avond, 'Sigan'. Op scène een witte vloer en erboven een witte cirkel. ,,Dat is Ying en Yang!’’, zegt de vrouw achter mij die al de hele tijd aan het babbelen is. Naar mijn weten is het dat niet, maar goed.
Er wordt wel gespeeld met zwart-wit. Witte vloer, zwarte kostuums. Dit stuk draait om verplaatsingen in tijd en ruimte. Er is een constante afwisseling van snel-traag, luid-stil. De muziek, gecomponeerd door choreograaf Kim Jae Duk zelf, is bij momenten heerlijk opzwepend. Ik zit op het puntje van mijn stoel, gewoon genieten is het. Het lichtontwerp, van rasters, tot cirkels naar tegenlicht en black-outs, is weer overweldigend.
Stilte
Het derde en laatste stuk 'If never was Now' start met een plotse black-out. Het maakt de zaal stil. Op scène ligt een cirkel van witte bolletjes die door de beweging van de dansers worden verplaatst. Net sneeuwvlokken. Deze energieke choreografie van Stephanie Lake is een waardige afsluiter. Het laatste beeld is het beroemde affichebeeld van December Dance 2018. Een vrouw staat achterover gebogen in een lichtstraal terwijl ‘de sneeuw’ op haar neerdwarrelt. Daar staat ze dan, achtergelaten,, versteend. Alsof de tijd even stilstaat. Een indrukwekkende solo als einde van deze triptiek.
De voorstelling is genieten. Echt waar. Alleen moeten we het publiek misschien wat codes bijbrengen voor het bekijken van een voorstelling. Heropvoeden dus. Iets live bekijken is toch andere koek dan voor het televisiescherm met zijn tweeën – pakje chips bij de hand - commentaar geven bij je favoriete serie. Er wordt veel gepraat, heel veel, te veel. Mijn boze blikken naar de achterste rijen halen niets uit. Dat is vreselijk irritant. Want ,,Amai zeg, die armen, die doet dat wel mooi hé. Allé zeg!’’ Ja, dat weet ik ook wel.
Maar goed, het publiek mag dan wel minder zijn geweest dan de voorstelling. December Dance 2018 is officieel afgesloten. En hoe.
Gezien op 15 december door Soundcaster Manu Van Acker
