Een vertelling op de pulsies van dans en muziek
Belevingsverslag Traces — Ultima Vez / Wim Vandekeybus
In TRACES brengt Wim Vandekeybus de basisdriehoek van zijn werk samen: natuur, cultuur en catastrofe.
In zijn recente werk keek Wim Vandekeybus naar onze beschaving en cultuur door mythes en fabels. In zijn nieuwste voorstelling TRACES keert hij terug naar het lichaam, zijn instinctieve reacties en onmiddellijke energie. De wildernis van de mythische Karpaten, de krachtige symboliek van de beer en het fotoboek Gypsies van de Tsjechisch-Franse fotograaf Josef Koudelka, vormen zijn belangrijkste inspiratiebronnen.
We bevinden ons op een desolate weg middenin een bos, kort daarna vindt er een ongeval plaats. Met dat elementaire beeld opent TRACES, en wordt meteen ook de basis gelegd voor de catastrofale slotscène. Wat hierna volgt, is een langzame verstoring van het kwetsbare evenwicht tussen de dansers, natuur en dieren. Herten voeren een collectief zuiveringsritueel op, dansende beren worden vernederd, een herder leidt zijn schapen naar de ondergang en een jonge vrouw baart een teddybeer. Ceremonies van beelden en personages schakelen associatief aan elkaar.
In TRACES toont Wim Vandekeybus hoe een gemeenschap zich organiseert, hoe een leider opstaat en de anderen tot kudde maakt. In deze onbekende en gevaarlijke omgeving worden de dansers geconfronteerd met elkaar en zichzelf. Hun angsten en reflexen nemen het over, en vergeten energieën en impulsen manifesteren zicht onophoudelijk. Om tot slot de uiteindelijke catastrofe – een overwinning van ecologie op technologie, of nog beter, van natuur op cultuur – in te leiden.
De tien dansers bewegen zich voort op een compositie door Trixie Whitley, Marc Ribot, Shahzad Ismaily, Ben Perowsky en Daniel Mintseris. Deze werd geschreven tijdens het repetitieproces, om tot slot uit te groeien tot een gemeenschappelijke vorm. De voorstelling bezit hierdoor de kwaliteit van een concert, al is er niet altijd en overal muziek te horen.
Wim Vandekeybus zoekt in TRACES naar het verhaal dat zich voorbij de taal ontvouwt en enkel kan worden vertaald door de pulsies van dans en muziek. De dansers vertellen met louter bewegingen, ritmes, atmosferen en intensiteit, zangstemmen worden meer gebruikt om sferen te creëren dan als drager van betekenis.
Met TRACES zet Wim Vandekeybus opnieuw een pakkende voorstelling neer, die zijn zoektocht weerspiegelt naar kwetsbare vitaliteit in een wereld van technologische en ecologische dreiging. De voorstelling is een bevrijding uit het labyrint van stad en beschaving, dit zonder nostalgie naar heroïsche tijden. Dit alles brengt hij met inzicht in de hedendaagse, complexe, chaotische en contingente realiteit van het lichaam. De kern van zijn voorstellingen is en blijft dan ook de vitale kracht van het lichaam. Ondanks dat deze lichamelijkheid, intuïtie en instinct pijlers zijn die nooit uit zijn werk verdwijnen, geeft Wim Vandekeybus deze in TRACES een ander en ongezien gezicht.
— Traces, gezien door Lieselot Everaert tijdens December Dance op 8 december 2019
