Een warme, levendige vertrouwelijkheid
‘Bunny’ verplaatst bondage uit zijn oorspronkelijke seksuele context
Het neemt tijd om naar Bunny te leren kijken. Het eerste halfuur van de voorstelling brengt je met zijn langzame opbouw in een staat van constante bevraging, grenzend aan agitatie. De feeërieke scene met door neonkleurig macramé omwonden objecten, de extravagante kostumering, kortom elk element van de enscenering blijft onbestemd. Elke poging om de rol of energie van de performers te benoemen, om een sluitende conclusie te trekken uit de manier waarop Luke mensen aanspreekt of Daniel’s aanhoudende beklemmende stilte is vergeefs of te simplistisch.
Bij het betreden van de zaal kondigt de belichting van het publiek meteen aan dat je als toeschouwer betrokken zult worden, dat de grens van de speelruimte achter de rug van de laatste kijker ligt. Maar zelfs wetende dat je naar participatief theater gaat en zelfs na te zien hoe de handen van twee andere toeschouwers worden opgeknoopt, verschuift je notie van ruimte enorm wanneer een van de performers je effectief aanspreekt. Wanneer Luke George, in de volle glorie van zijn hoofdtooi, voor me plaatsneemt en afwachtend zijn ogen op me laat rusten, nemen mijn zenuwen het over en steek ik mijn handen uit. Vijf minuten later, opgeknoopt en geplaatst als object op de scene, mijn blik beperkt door de hoek waarin ik lig, voel ik onverwachts een zekere rust over me neerdalen. In mijn opgelegde immobiliteit, realiseer ik me ten volle hoezeer Daniel en Luke erin slagen een sfeer van vertrouwen te creëren met hun publiek.
De voorstelling speelt op gevoel, op onuitspreekbare spanningen en slaagt erin bondage volledig te verplaatsen uit zijn oorspronkelijke seksuele context. In het overstijgen van de originele betekenis van het BDSM-ritueel, stelt Bunny ons begrip ervan in vraag – de toeschouwer blijft suspended in iedere zin van het woord. Hoewel het alles behalve een cerebrale voorstelling is, slaagt het erin tal van interpretatieve lagen te combineren. Het biedt een niet-afgebakende reactie op actieve en latente sociologische en filosofische discoursen maar brengt evengoed een warme levendige vertrouwelijkheid binnen die doet denken aan club culture: overgave en acceptatie van de liminaliteit.
Gezien door Charlotte Wynants op 7 december - December Dance 18 - Concertgebouw Brugge
Gezien door Charlotte Wynants op 7 december - December Dance 18 - Concertgebouw Brugge
