Getikketak en intimiteit
Nathalie Loriers & Chemins Croisés geven hun klassieker ‘L’arbre Pleure’ een nieuwe adem
Ze was pas 23 toen ze in 1989 door de Belgische vereniging van jazzcritici als beste talent van ons land werd verkozen. Sindsdien ging het alleen maar harder voor pianiste Nathalie Loriers. Ze speelde aan de zijde van legende Toots Thielemans, maakte furore op festivals in binnen- en buitenland en mocht in 1999 de prestigieuze Django D’Or-prijs in ontvangst nemen. In 2004 presenteerde ze in samenwerking met de Tunesische oed-speler Yadh Elyes de groep Chemins Croisees. Hun album ‘L’arbre Pleure’ wordt gerekend tot Loriers’ beste.
Speciaal voor Jazz Brugge blaast ze deze klassieker in de kamermuziekzaal nieuw leven in. Het is jazz op zijn best: een genadeloze race met een getikketak dat een glimlach op je gezicht tovert. Iedere muzikant krijgt zijn ‘time to shine’, maar wanneer Karim Baggili het beste van zichzelf geeft op zijn oed kun je een speld horen vallen. Nochtans is het moeilijk stil te blijven zitten: Loriers en haar entourage laten je van de ene in de andere emotie tuimelen. Van bezinnende romantiek naar haastige extase, van het ene hoogtepunt naar het andere. Dat alles met een treffende intimiteit die nog lang zal blijven nazinderen. Nathalie Loriers & Chemins Croisés prikkelden de verbeelding. We waanden ons even in een andere wereld.
Geschreven door Sam Ecker (KAAP) op vrijdag 16 november 2018 tijdens Jazz Brugge – dag 1
