Sokolov komt thuis
Een verfijnde uitvoering van Mozart of een uitbarsting van kleuren en klanken bij Schumann. Wat Sokolov ook speelt, hij speelt het met een zwierige nonchalance, alsof het vanzelf gaat. Vooral de uitvoering van Schumanns Fantasie voelde als bijzonder oprecht. Zijn luide ademhaling tijdens het spelen bevestigde dit gevoel. Sokolov voelt zich hier thuis.
Zwart zien
Bij het opkomen was Sokolov nauwelijks te onderscheiden Nog voor zijn spel aanvangt, lijkt hij zo te zeggen: het gaat hier om Mozart en Schumann, niet om mij. Hij gaat in zijn eilandje van licht staan, buigt eenmaal en begint zijn spel. Hier vertoeft hij comfortabel voor de ganse duur van het recital. De piano wordt een stipje in het uitgestrekte zwart van het podium. Zijn handen zweven magisch in het duister, vallen nu en dan als een rotsblok op de toetsen.
Marionet van de muziek
Sokolov wou niet stoppen. Als het van hem afhing, zaten we er tot een gat in de nacht. Hoeveel bisnummers deed hij? Drie, of vier? Als een wildeman verdween hij in de overdaad aan muziek. En het Concertgebouw draaide overuren.
Vrijdag kwam hij thuis bij Schumann en Mozart. Hij ging met hen in gesprek, en kwam terug tot zichzelf. En dit deed hij allemaal alleen. Op zijn eilandje van licht. Het publiek stond achter een wand toe te kijken. En we hebben wat meegemaakt! Want de keuze lag volledig bij ons. Wanneer vertrekken we? Nog eentje, en dan zijn we weg.
Gezien op 25.11.2016 door Anne Verbeure (Soundcast)
