Magisch en surreëel

Colin Stetson laat ons perplex achter

Je voelt de spanning hangen in de gangen van het Concertgebouw. Hoog bezoek: Colin Stetson mag Jazz Brugge 2018 afsluiten. Met deze knaller bekoort de organisatie niet alleen de jazzfans, maar ook de liefhebbers van de betere indie. Niemand minder dan Bon Iver noemde Stetson een van de beste saxofonisten van dit moment. En dat is niet de enige held voor wie Stetson zijn saxofoon op regelmatige basis laat klinken: Tom Waits, The National, Arcade Fire, Feist, LCD Soundsystem… Allen klopten ze al aan bij het talent uit Michigan.

Maar vanavond doet hij het helemaal alleen. Ook als soloartiest bouwde hij een indrukwekkend cv uit. Dat cv komt hij op de slotavond van Jazz Brugge voorstellen in een setting van slechts enkele sfeervolle lampen. Het is even dubbelchecken wanneer Stetson begint: staat hij daar werkelijk alleen? Je lijkt niet één maar duizenden saxofonen te horen. Wondermooi en overweldigend. Hoe klaart hij dat? Een combinatie van circular breathing, tonggeluiden - hij heeft een extra microfoon op zijn keel- maar vooral heel wat ongrijpbare magie. Deze tovenaar overrompelt het publiek volledig. Dat het in het begin – ‘fucking Christ!’ - technisch niet helemaal wil lukken, zijn we zo al weer vergeten. Perplex worden we meegevoerd in de feeërieke landschappen van hoge bergtoppen en duistere grotten. Stetston trekt jachtig en huilend met ons door de wouden, lijkt bij momenten ontroostbaar. Pure schoonheid. Surreëel.

Aan het slot van deze editie van Jazz Brugge zorgt Colin Stetston zo voor een ware catharsis die nog lang zal blijven nazinderen. Wat een climax, wat een dankbare avond!

Geschreven door Sam Ecker (KAAP) op zondag 18 nov 2018 tijdens Jazz Brugge – dag 3