De Canadese klankkunstenaars Nicolas Bernier en Martin Messier lieten op 16 april tijdens MORE MUSIC! een heerlijke berg klanken op ons los.
Het werk van de twee artiesten voerde het publiek naar plaatsen tussen kunst van nu en weleer. Zo zweefde men te midden de transparante sculpturen van Sol LeWitt en de gitaardestructies van Jimi Hendrix. Analoog aan de benaming ‘Frequencies: Synthetic Variations’ kan Berniers’ werk verschillende betekenissen hebben. We zien flarden van de prehistorie wanneer concepten van harmonie en ritme nog geen ingesteldheid waren, alsook een elektronisch futurisme in navolging van Luigi Russolo’s klankmachines.
Bernier lichtte toe aan het begin van het tweedelige concert: ‘Ik pas mijn ‘Variations’ aan naargelang de sfeer in de zaal. Het kan dus zeer gevaarlijk worden.’ Na deze aankondiging werd het in de zaal behoorlijk warm. Wie had gedacht dat dit soort improviserend minimalisme stuiptrekkingen kan veroorzaken? De reden ligt vooral bij het enorme enthousiasme dat Bernier en Messier tonen voor hun klankkunst. Als waren ze echte rockers, brachten ze allebei de klankwerken met een hardcore overtuigingskracht. Af en toe legden ze hun haren weer goed en kwamen ze even tot rust. Dan werden de klankmachines ook stil, alsof ook zij even moesten bedaren.
Uiteindelijk mocht Bernier voor het eerst z’n geheim kwijt. Het MORE MUSIC-publiek zou als laatste ooit de performance van ‘La Chambre des machines’ meemaken. Met een droevige en toch overheersende euforische slag sloten zij hun klankmachines af. Bernier gaf zijn machine zelfs een klein duwtje om de show erin te houden, waardoor die een beetje in duigen viel. Achteraf mocht het publiek de twee brokstukken in stilte aanschouwen. Hun tijd zat erop.
Door Anne Verbeure - Soundcast
