MORE MUSIC! Dag 3 (14.04.17)
Verslag Marble Sounds ft. Casco Phil, Tamino en J. Bernardt door Soundcast
Toegankelijk als keurmerk
Dag drie van het festival More Music! In vergelijking met vorige edities viel ons meteen op dat Cactus Music Centrum met dit festival de meer toegankelijke kaart trekt. Ons hoort u hierover in elk geval niet klagen. Met Marble Sounds ft Casco Phil, Tamino en J. Bernardt stond dag 3 garant voor een uitstekend programma.
Muzikaal is de band rond Pieter Van Dessel moeilijk in een hokje te duwen. Dat bewezen
ze al met de twee vorige platen Dear Me, Look Up en Nice is Good. Voor hun meest recent album Tautou gingen ze samen met de kamerfilharmonie Casco Phil de studio in en op More Music ! het podium op.
De titel verwijst naar Audrey Tatou, de Franse actrice die de hoofdrol speelt in Le fabuleux destin d’Amélie Poulain. Dat dromerige, feeërieke, een beetje surreële sloeg tijdens het concert de hoofdtoon. ‘Filmisch’ hoorde we zelfs iemand naast ons zeggen. Misschien zaten daar ook de sobere visuals voor iets tussen.
In vergelijking met hun vorige albums en optredens klonk Marble Soundshier een stuk warmer, intenser, meer ingetogen. Gitarist Gianni Marzo en bassist Frederik Bastiaensen hielden zich, meer dan tijdens vorige concerten, geweldig in. Dat viel op. Zelfs Pieter Van Dessel haalde maar een keer zijn gitaar boven om op het einde distortion-gewijs de boel in de fik te zetten.
Dat deze set minder postrock klinkt heeft natuurlijk alles te maken met de strijkers van Casco Phil. Dit klassiek ensemble gaf het volle karakter waar Van Dessel en co zo goed in zijn: muziek die staat voor melancholie, intieme poëzie en epische verhalen.
Jonge god uit de woestijn
Z
at de grote zaal in het Concertgebouw bij Marble Sounds tjokvol, dan was dat nog meer
het geval voor Tamino in de Kamerzaal. Met ons slecht karakter schreven we dat alleen toe aan de looks van deze jonge god.
Maar het More Music! publiek bestond niet alleen uit wanhopige vrouwen op leeftijd. De zaal was duidelijk gevuld met een publiek dat wel eens wou kennismaken met deze belofte dat het grote publiek leerde kennen als één van de laureaten van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel.
Onvermijdelijk dat Tamino’s achtergrond (Belgische moeder en een Egyptische vader) doorsijpelt in zijn muziek. Tamino’s grootvader is de in de Arabische wereld zeer bekende zanger en acteur Moharam Fouad. Het performancegehalte van Tamino straalt dan ook van de bühne af. Hoe hij solo de hele zaal al na één nummer wist in te pakken, was overweldigend en ontroerend. Voor de muzikant leek het podium een zeer bekend terrein.
Tamino’s muziek is heel beeldend, episch en niet vrij van een stevige geut dramatiek. In zijn melancholische songs voelde we onvermijdelijk de stem van songwriter Jeff Buckley. Maar dan eentje met wat woestijnzand tussen de kiezen.
Hoe hij in zijn eentje de Kamermuziekzaal (wat een plek!) van een lage croon tot een hoge falsetstem wist in te pakken, dwingt een ongelooflijk respect af. Tamino. Onthou deze naam!
Balthazar zendt zijn zonen uit
De derde naam waar we deze avond geweldig naar uitkeken was J. Bernardt. Na Maarten Devoldere (Warhaus) en Simon Casier (Zimmerman) is er nu die andere Balthazar-frontman Jinte Deprez die zijn soloproject de wereld in stuurt.
In maart had deze mens ons al in de AB laten kennismaken met zijn nieuwste project. Deprez werkte aan een nieuw geluid in zijn studio en kwam voor de dag met een verzameling synth beats die helemaal niet in het verlengde van Bathazar liggen. Geen karakteristieke gitaar, geen samenzang ‘jongens ondereen’ die we van de band kennen.
J. Bernardt is heerlijk vette R&B met plakjes electronica en soul. Niet verwonderlijk dat achteraf de naam James Blake viel.
Plak er zoveel namen op als je wilt, J. Bernardt is steengoed: heerlijk straight to the point, fijne grooves, subbassen en heldere toetsen.
Brugge was een van zijn eerste clubconcerten. In de zomer kun je Jinte Deprez nog zien op festivals als Rock Werchter en Dranouter. Was u er niet bij in Brugge, dan is er nog een inhaalbeweging.
