Niet voor gevoelige kijkers

Tere lijnen en stippen. Ze breken zachtjes en kletteren tegen elkaar op. Een gevaarte dat in de lucht hangt en boven onze hoofden danst. Alleen, we kunnen het niet grijpen. Zodanig op zichzelf lijken ze de mens volledig te overstijgen. Sterren en hemellichamen in de verste verte van het heelal. De vormen en kleuren bewegen op de ritmes van de soundscapes, die geniaal opgebouwd zijn met de meest verfijnde geluiden. Ze zijn net niet herkenbaar. Een druppel, een stem, papier? Ze komen van ver, zijn ergens diep verborgen. Naar welke oorden is Robert Henke getrokken om deze oorsensaties bloot te leggen? Alleen hij zal het weten, wij kunnen maar dromen.
Aan het begin van zijn optreden gaf Henke ons nog de waarschuwing: probeer voorbij de stippen te kijken, anders wordt het te vermoeiend. Zo ontstond een constante wisselwerking tussen het bewustzijn en de complete meditatie, die resulteerde in zware hartkloppingen wanneer het scherm voor een paar seconden zwart werd. De minimalistische vormen en kleuren blijven zichzelf in oneindigheid vormen. Het instinct zegt: “duiken voor die lasers”, maar ook wel: “it’s alive!” Kortom: van Robert Henke’s Lumière word je levendig!