Not my kind of yoga
Belevingsverslag Yoga for Theatres — MaisonDahlBonnema
“imagine you’re in this theatre
somewhere on earth
and you feel your body
being inside this theatre”
Met deze begeesterende woorden begon zaterdagavond de voorstelling Yoga for Theatres – a galactic song situation door MaisonDahlBonnema. Vier performers bezweren het publiek terwijl ze de wereld heruitvinden in een magisch ritueel. Met zweverige teksten en poppy beats brengen ze een compleet nieuw genre tot stand: a song situation – achteraf gezien een ideale beschrijving voor wat ik juist ervaren had. Yoga for Theatres brengt de bizarre toestand van vier berry-pickers, een hond en een theater. Oh ja en dan ook nog iets met yoga.
Het publiek zit in een vierkant opgesteld rond de scène. Vier mensen lijken nogal overdressed en al snel blijkt dat dit de performers zullen zijn. De vijfde performer loopt al snuffelend over het podium. Of was iemand echt zo gek om zijn loslopende hond mee te nemen naar het theater? “Imagine you’re in this theatre” klinkt het. Ok hier gaan we, ik bereid me voor op een voorstelling waarin de performers me als yoga-instructeurs begeleiden. De vraag is in welke staat ik terecht zal komen.
“If you are in this world and the world is in you, this theatre is in this world and the world is in you.” Niet te veel nadenken, laat het gewoon over je heen komen. Ik focus me op de scène. De performers zingen terwijl ze ritmisch rondstappen in de ruimte, heel sereen. Je merkt dat ze hiervan houden. Van de ruimte en het zich voortbewegen in die ruimte. Er gaat een soort rust en voldoening van uit en na een tijd laat ik me gewillig hypnotiseren door de rondwandelende dansers.
De eentonige melodieën en bewegingen brengen mijn gedachten terug bij de tekst. Ik merk dat de performers naast wandelen ook een andere liefde hebben: the theatre. Wat eerst een nonsenstekst lijkt te zijn, op licht ironische toon gebracht, verandert in een ode aan het theater tijdens Song 6: “In the theatre, that’s the way it should be”. Het is een trage ballad, waarbij de lichten voor het eerst tot een zachtgele gloed gedimd worden. In het vervolg van de performance zullen de dansers nog af en toe terugkeren naar hun stoel in het publiek om vandaar heel gewoon hun lied te zingen. Het zijn mooie momenten waarop ik vaststel dat ze het wel degelijk menen, die vreemde tekst die ze zingen.
Anna Sophia Bonnema creëerde voor Yoga for Theatres een mash-up van versnipperde verhalen, over yoga, nazisme, klimaatverandering, theatre burn out … Aan ons om de verhalen vorm te geven. De tekst zet ook aan het denken. Wat is dat theater waar deze mensen zo bezield over zingen? Wat is beweging? Wat is dans? Al mijmerend over deze vragen, spot ik plots de alomtegenwoordige hond die gedurende de hele performance de mannelijke danser probeert te berijden. Ik krijg maar geen grip op wat de dansers lichamelijk proberen te zeggen. Vormen ze nu al wandelend een hakenkruis? Bizarre toestand, but hey, it’s a song situation.
Laatste song, laatste kans om me te overtuigen: “the theatre speaks, whispers, shouts, but only if you don’t look in the programme”. Ai, een rechtstreeks verwijt omdat ik met mijn neus in de tekst gedoken zit? Tja, ik voel het nu eenmaal niet zo. De tekst, ja, die spreekt, fluistert en roept, maar van wat er fysiek gebeurt in het theater word ik niet echt bewogen. It’s not my kind of yoga, maar voor liefhebbers van bizarre situaties en teksten à la Beckett zeker de moeite waard.
— Yoga for Theatres, gezien door Soundcaster Clémence Clarysse tijdens December Dance op 7 december 2019
