Ontbijt met een glasheldere stem
De vele levenswijsheden van Elina Duni
Met een lege maag baan ik me een weg naar de Kamermuziekzaal en werp ik vanop de eerste verdieping een blik over de wemelende zaterdagmarkt. Stiekem benijd ik de mensen die daar beneden wat eten inkopen. Ikzelf functioneer nog niet zo goed tijdens de ochtend. Ik prefereer trage uurtjes in de morgen, gewikkeld in warme dekens. Vandaar dus de lege maag. Op de binnenmuur van het Concertgebouw lees ik nog ‘hoe trager de ervaring, hoe intenser de herinnering’, en ik voel me gesterkt in mijn mening.
De gesprekken doven zachtjes uit wanneer Lies Steppe de microfoon neemt. De eerste uitzonderlijke stem van de dag heeft geklonken. En nog voor ik het goed besef, klinkt de tweede al. Na even zoeken, vinden mijn ogen de oorzaak. De blootvoetse, charmante verschijning vooraan in de zaal: Elina Duni. Ze hoort hier als geen ander thuis. Dat vermoed je door de nonchalance waarmee ze de zaal tot de hare maakt. Dat wéét je door de glasheldere stem en het veelzijdige muzikaal talent waarmee ze ieders oor trakteert.
Ik luister gewillig naar elk van Duni’s levenswijsheden. Hoe gebroken Japanse theekopjes je onzekerheden kunnen sussen. Het kleine meisje een aantal meter verder van mij, luistert al even gewillig mee. Ik schat haar nog geen tien jaar oud. Wat wou ik dat mijn ouders me zo jong hadden meegenomen naar artiesten als deze. Zo vroeg. Nog voor het ontbijt. Maar misschien is die traagheid net mijn ding.
Geschreven door Octavie Ide (Soundcast) op zaterdag 17 november 2018 tijdens Jazz Brugge – dag 1
