Oude liefde roest niet
Vuur en steekvlammetjes bij ‘to a simple, rock ‘n’ roll … song’ van de Michael Clark Company
3 december 2016, 19:15u. Gloria Carlier start haar inleiding in de Kamermuziekzaal waar ik voor het eerst in mijn leven kom. De nieuwste voorstelling ‘to a simple, rock ‘n’ roll…song’ van de Michael Clark Company gaat vanavond in Belgische première. Nadat de info over Michael Clark zelf – mooi afgelezen van een Wikipedia-pagina – afgerond is, komt de uitleg over de voorstelling. We verwachten ons aan een ‘acte de présence’ van mister Clark himself, aangezien hij in huis is. Helaas.
We zijn vertrokken, Act 1: Satie Studs / Ogives Composite. Een eerbetoon aan Satie, muziek waar Clark graag en vaak mee werkt. Muziek is voor hem een inspiratiebron. Hij wil met zijn werk niks liever dan een dialoog bouwen tussen dans en muziek, hij wil er mee spelen. Synchroon van het begin tot het einde, hoewel er soms eens iemand uit de boot valt. Maar hé, we zijn en blijven mensen. Eén danser valt enorm op tussen de anderen: Harry Alexander. Wat hij doet is subliem. Werkelijk subliem. Alexander lijkt enorm gefocust maar heeft tegelijkertijd een uitstraling om u tegen te zeggen. Het eerste deel was niet meer dan OK, maar ook zeker niet minder.
‘Technische Pauze, gelieve te blijven zitten’ staat er in het programmaboekje. Blijven zitten dus. Doek gaat weer op. Yes! Harry Alexander is er weer. Dat is niet het enige moment van euforie. Even denk ik aan de comeback van Nicole & Hugo of ABBA, maar dat ligt aan de kostuums. Al neemt mijn verbeelding het even over en hoop ik op een stukje uit Mamma Mia, de musical. Niet dus. Volgens de inleiding moet de voorstelling hier op gang komen. Dat doet het ook. De muziek van Patti Smith werkt aanstekelijk. Achteraf doen je ogen echt wel pijn, niet omdat Alexander weer geweldige dingen doet maar omdat de visuals behoorlijk op je netvlies beuken. Hier zit tempo in de dans, het gaat vooruit. Samen en apart, zo valt het ergens te beschrijven.
Na de pauze, Act 3: My mother, my dog and CLOWNS!’ Geen idee waarom die titel, maar hij klinkt leuk en schept toch wel wat verwachtingen. Clark was in zijn verleden een harde fan van de punk scene en wou afstand nemen van het klassieke ballet. Zo laat hij in de jaren ’80 zijn dansers naakt gaan, wat voor die tijd enorm choquerend was. Die tijd is voorbij. Maar oude liefde roest niet. Clark is een Bowie-fan en ontmoette hem nog een korte tijd voor zijn dood. De muziek van Bowie die de choreograaf gebuikt geldt dan ook als eerbetoon. Het vuur van de voorstelling is aan, maar hier en daar zijn er toch wat steekvlammetjes die het geheel meer dan geweldig maken. Elke danser heeft zijn of haar moment. De choreografie is hier echt straf, met veel herhaling, maar telkens vanuit een andere invalshoek. Eentje om niet snel te vergeten.
Nadat ik mijn handen zowat gemarteld heb door het applaudisseren ga ik mijn jas halen uit de vestiaire. Ik neem nog een rolletje pepermuntjes mee, want je mond begint serieus te stinken na 80 minuten open te staan van verbazing. De eerste voorstelling die ik voor Soundcast mag gaan bekijken, en meteen eentje van formaat. Meer dan geweldig.
Door Manu Van Acker, Soundcaster Concertgebouw Brugge
