Seong-Jin Cho leest Rachmaninoff

Het Russian National Orchestra voelt zich thuis tussen de klassiekers

Het was feesten op zijn Russisch woensdag. En dat met een gemeenschappelijke, hartstochtelijke zucht bij de strijkers van het orkest.

Het Russian National Orchestra bracht een populair programma, beginnend met de feestelijke ouverture van Shostakovich, Tchaikovsky’s ‘Zwanenmeer’ en Rachmaninoffs ‘Derde Pianoconcerto’. Iedereen kent het deuntje wel van het ‘Zwanenmeer’, of het ‘Leitmotiv’ zoals musici het eerder zouden omschrijven. Makkelijke muziek om bij weg te dromen. Al dan niet door de aanwezigheid van de harp.

Russische muziekstorm

Want er was een harp. En een triangel! Dat zegt al wat over de bezetting. Zelfs de percussionisten mochten zich uitsloven. Dirigent Mikhail Pletnev had de tijd van zijn leven met dit prachtige orkest. Al was het niet direct zichtbaar. De man hield zich opvallend kalm te midden van deze Russische muziekstorm. Tijdens de Shostakovich hield hij het soms bij slechts één handbeweging. En dan verstond het orkest: wild gaan!

Tijdens dit feest was het soms wat verdwalen. Af en toe geraakten de muzikanten elkaar kwijt in de drukte, en dan leken de minimalistische handbewegingen van dirigent Pletnev niet erg veel te helpen. Dan leek het maar best dat de harpiste met haar extreme armzwieringen het even overnam. Helaas, ze behoudt plichtsgetrouw haar plekje achterin het orkest.

Voorlezen

Pianist Seong-Jin Cho mocht er ook wel zijn. Dat gaf en toe vreemde wendingen tijdens het ‘Derde Pianoconcerto’ van Rachmaninoff. Soms was hij een beetje te zachtaardig, maar dan pakte hij uit met occasionele fantastische explosies van emotie, waarbij zijn nette haarcoupe het liet afweten.

Zijn bisnummer ‘Clair de lune’ van Debussy toonde wel een heel andere kant van deze pianist. De luisteraar in het stoeltje naast mij uitte direct zijn frustratie: ‘Dit vond ik toch beter dan zijn Rachmaninoff’. En hij had wel een beetje gelijk. De stilte waarmee hij in dit korte stukje Debussy tewerkging was een prachtige stilte in de storm. Voor heel even werd het hoesten en kuchen niet toegestaan.

Toch is het ongelooflijk dat deze jonge pianist zo’n kanjer als het ‘Derde Pianoconcerto’ durft te trotseren. Zijn kleine handjes moesten wel heel veruit stretchen. Hopelijk brak hij niks.

Dan kan je niet anders dan afvragen: waar blijven al deze prachtige noten vandaan komen? Leest hij Rachmaninoff voor uit zijn handen?